Λυπάμαι, χάσατε (εξ ορισμού)

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΙ Ο ΣΟΦΟΣ

^{«Πάντα πιο ψηλά ας ανεβαίνουμε, πάντα
πιο απόμακρα ας κοιτάμε…»
(Γκαίτε, Φάουστ)}

Βασιλιάς γέρνει αγέρωχος
ο ήλιος προς τη δύση,
να βουτήξει στη θάλασσα,
στα νερά της να σβήσει.

Κι αντικρύ κάποιο σύννεφο
—πούπουλο, αχνός, ατλάζι—
παίρνει χιλιάδες σχήματα,
μύρια χρώματα αλλάζει.

Ξωθιές, νεράιδες φαίνονται
στα δικά σου τα μάτια,
που χορό αιθέριο στήνουνε
μες στ’ ουρανού τα πλάτια.

Εκστατικός, υπέρκοσμος
στο θέαμα εμπρός το θείο…
—Ανοιχτό στο τραπέζι σου
κάποιο παλιό βιβλίο.

Γείρε εδώ πάνω κι άφησε
τις ξωτικές του ονείρου,
να υψωθείς ψηλά στ’ άφταστα,
με τα φτερά του Ομήρου!

—Πιο ψηλά κι απ’ τον Όμηρο,
στα γυαλένια παλάτια,
πάω πάνω από τ’ αφάνταστα,
με της ψυχής τα μάτια!