Λέω το όνομα μου δυνατά,
αυτό είναι το μόνο που έχω.
Κι ας είπες ότι θα πέθαινες για μένα
κι ας τσάκισες στα χέρια σου το σώμα μου
σαν ράχη βιβλίου.
Μ’ αγκαλιάζω σφιχτά
αυτό είναι το μόνο που έχω.
Είπες πως θα ‘ρθεις
κι εγώ χαϊδεύω τις κόρες των ματιών μου
γιατί αυτό είναι το μόνο που έχω.
Δεν είμαι ούτε γυναίκα
ούτε κορίτσι
ούτε φίλη
ούτε ξένη
ούτε κομμάτι από το δέρμα σου.
Είμαι το μόνο που έχω.
Βάζω το χέρι μου πάνω του
σαν ευαγγέλιο να ορκιστώ
αιώνια αφοσίωση
σε αυτό το στέρνο
που έστω και για λίγο
φιλοξένησε μια καρδιά
που χτυπούσε μόνο για μένα
Στο περίσσευμα της αντοχής μου ντύθηκα το ωραίο μου πρόσωπο.
Ίσιωσα την φούστα μου, ήθελα να μιλήσω.
Μα δεν έβγαιναν λέξεις.
Ίσιωσα πάλι την φούστα μου, χαμογέλασα πλατιά.
Το στόμα μου άνοιγε κι έκλεινε βουβό.
Ίσιωνα την φούστα μου ξανά και ξανά, την τράβαγα με δύναμη
τόσο που την έσκισα και φάνηκα γυμνή.
Άνοιξα πάλι το στόμα μου μην έχοντας κάτι να κρύψω
και είπα δυνατά ότι δεν θέλω τίποτα πια να πω.
Ο ιδρώτας ακόμα κυλούσε
σήκωσες το κεφάλι
κοίταξες
με φίλησες στο μέτωπο και είπες
ο Ρόθκο μου θυμίζει τη σχέση μας.
Εμείς,
κόντεψα να πω.
Ένα σύμπλεγμα χρωμάτων
λυτρωμένο στην αυτοκτονία.
Όμως σώπασα
και απλώς σε κοίταξα να φεύγεις.
Σήμερα το πρωί γέννησα τη μικρή Χριστίνα
έτσι θα ξεκινήσω κάποτε ένα γράμμα
φοβάμαι ότι θα προορίζεται για σένα.
Η μικρή Χριστίνα δεν θα είναι δική σου
εσύ δεν θα είσαι ποτέ εκεί
εγώ ακόμα θα σου γράφω γράμματα
και το μόνο που θα μπορείς ακόμα να κάνεις
είναι να μου αγοράζεις πολύχρωμους cricket αναπτήρες.
Το Σάββατο μου μετρήθηκε σε ήχους
ηλεκτρικούς,
σημάδια παρουσίας
τρεις φορές οι δικοί μου
δύο φορές υποχρέωση
κάμποσες ειδοποιήσεις σε κοινωνικά δίκτυα
έσπαγε η βουβαμάρα του σπιτιού.
Μα εμένα ο μόνος ήχος που μ΄ άρεσε
ο ηλεκτρικός ήχος του πλυντηρίου όταν τέλειωσε
και η πετσέτα σου κρεμάστηκε καθαρή να σε περιμένει.
