Ανήμερα λόγια εγκλεισμού

Εμ­φα­νί­στη­καν πά­λι τα ρα­κούν
στο Ρί­βερ­σαϊντ Παρκ
μό­νο που δεν βρί­σκουν αρ­κε­τά σκου­πί­δια
και απο­ρούν,
δεν εί­ναι ωραίο το πε­ρι­βάλ­λον
χω­ρίς αν­θρώ­πους
– μό­νο ρα­κούν θα το έλε­γε αυ­τό –
όσοι έχουν μεί­νει βγά­ζουν βόλ­τα τα σκυ­λιά τους
πε­ρι­φέ­ρο­νται σαν αχθο­φό­ροι
χω­ρίς προ­ο­ρι­σμό,
γέ­ροι της Σι­δώ­νος σε ρα­ντε­βού με τα ρα­κούν
– μό­νο που ως τί­τλος εί­ναι φο­βε­ρά αρ­σε­νι­κός,
πό­λις δεν υπάρ­χει χω­ρίς γυ­ναί­κες –
αυ­τή φο­ρά­ει μαύ­ρα γά­ντια
αυ­τός βγή­κε με τις πα­ντό­φλες,
δια­φο­ρε­τι­κές προ­σεγ­γί­σεις
του τέ­λους ενός πα­ρό­ντος,
τα σκυ­λιά προ­τι­μούν να κυ­νη­γούν
μια ηλί­θια μπα­λί­τσα
Fort Da! Fort Da!
αντί να κυ­νη­γούν ζώα κα­νο­νι­κά
ρα­κούν, κου­νά­βια, αρου­ραί­ους
δεν υπάρ­χει πια παι­δι­κή τόλ­μη
ού­τε στα σκυ­λιά,
στην Βε­νε­τία βγή­καν δελ­φί­νια
πά­πιες ξε­δι­ψούν στα συ­ντρι­βά­νια της Ρώ­μης
στην Νέα Υόρ­κη αρ­ρώ­στη­σαν οι τί­γρεις
στην Γουα­χάν εί­δαν ου­ρα­νό
τα με­σά­νυ­χτα κό­βου­με νάρ­κισ­σους και μα­νό­λιες,
φρά­σεις γε­ω­φυ­σιο­λο­γί­ας
σ’ έναν άφω­νο κό­σμο,
κά­θε λί­γο τις σκί­ζουν τα ασθε­νο­φό­ρα
1 νε­κρός κά­θε 10 λε­πτά
αύ­ριο οι αριθ­μοί θα αλ­λά­ξουν
20 νε­κροί την ώρα
με­θαύ­ριο οι αριθ­μοί θα αλ­λά­ξουν
χι­λιά­δες κά­θε μέ­ρα,
κά­θε μέ­ρα λοι­μο­κτο­νώ
κά­θε βρά­δυ ανα­πνέω το πο­τά­μι
ελ­πί­ζο­ντας στην ία­ση,
αγκα­λιά­ζω τον ιό μου
ελ­πί­ζο­ντας στην συμ­βί­ω­ση,
εξάλ­λου άν­θρω­ποι μό­νοι τους δεν υπάρ­χουν,
ακό­μη και ως ερη­μί­τες
συ­ζη­τούν με τον Θεό
αλ­λά συ­ζούν με έναν ιό,
σκο­πός μας εί­ναι να δη­μιουρ­γή­σου­με πνεύ­μα
ανα­πνέ­ο­ντας και για τους δι­πλα­νούς
που κά­θε μέ­ρα ασφυ­ξιούν,
ας γί­νου­με κι εμείς ανι­χνευ­τές αντι­σω­μά­των
εα­ρι­νοί ντε­λι­βε­ρά­δες
κα­τά κυ­ριο­λε­ξία λυ­τρω­τές,
αύ­ριο θα υπο­κρι­θού­με ότι εί­ναι Κυ­ρια­κή
θα υπο­κρι­θούν και άλ­λοι
μα­σκο­φό­ροι με με­τα­ξω­τά φου­λά­ρια
σ’ ένα ανοι­χτό νε­κρο­το­μείο
απέ­ρα­ντο φρε­νο­κο­μείο,
με­θαύ­ριο θα συ­νε­χί­σου­με να χά­νου­με τις μέ­ρες
γλι­στρώ­ντας στην αχόρ­τα­γη νύ­χτα
συ­νε­πείς στα ρα­ντε­βού με τα ρα­κούν,
λα­τι­νι­στί Προ­κυω­νί­δαι κα­τά τον φι­λέλ­λη­να Λιν­ναίο
αν και αρ­χι­κά τα ονό­μα­σε Άρ­κτους
περ­νώ­ντας τα για αστέ­ρια στον ου­ρα­νό,
εξάλ­λου από την ίδια σκό­νη προ­έρ­χο­νται τα πά­ντα,
ήμε­ρα κι ανή­με­ρα,
ζώα ή λό­για εγκλει­σμού
που κά­ποιοι τα λέ­νε Ημε­ρο­λό­για –
Θα­νά­του, θα ήταν πιο σω­στό
αν απο­δε­χτού­με τον απώ­τε­ρο εγκλει­σμό,
όλοι οι άλ­λοι εί­ναι της πλά­κας,
γιορ­τά­στε που ακό­μα εί­στε ζω­ντα­νοί!
κά­ντε έρω­τα το πρωί
ακό­μη κι αν πρωί πλέ­ον δεν υπάρ­χει
ακό­μη κι αν τον έρω­τα τον σκί­ζουν ασθε­νο­φό­ρα μέ­ρα νύ­χτα
οφεί­λου­με να τον κρα­τή­σου­με ανή­με­ρο
αγριε­μέ­νο από ζωή
αγα­πή­στε την νύ­χτα λυ­τρω­μέ­νοι απ’ το ξε­νύ­χτι
φι­λη­θεί­τε όπου σας παίρ­νει
γιορ­τά­στε τον έρω­τα
και την μο­νά­κρι­βη ζωή μας
και μη γρά­φε­τε ημε­ρο­λό­για,
μό­νο ανή­με­ρα
λό­για

Νέα Υόρ­κη, Μάρ­τιος-Απρί­λιος 2020, μια κραυ­γή απ’ το μα­κε­λειό

ΒΡΕΙ­ΤΕ ΤΑ ΒΙ­ΒΛΙΑ ΤΟΥ Στά­θη Γουρ­γου­ρή ΣΤΟΝ ΙΑ­ΝΟ.