[ ΑΤΙΤΛΟ ]
να κάθεσαι στο στηθαίο του παράθυρου
να κοιτάζεις την καγκελόπορτα της αυλής
να κοιτάζεις και να μη βγαίνεις
να κοιτάζεις με την ψυχή σου άδεια
και να χεις ξεχάσει πως ήθελες
να φύγεις. Άνθισε η ρολογιά
Σούρουπο ακόμα, βράζει ο καφές και χύνεται
μια φωνή απ’ το ραδιόφωνο
να λέει τον καιρό της εβδομάδας
να καπνίζεις στο τραπέζι της κουζίνας
να λες θα την γκρεμίσω εγώ αυτή την πόρτα
και να μην υπάρχει πόρτα.
*
[ ΑΤΙΤΛΟ ]
θέλει να γευτεί το πυρόχυμο φρούτο τ’ ουρανού
όνειρο ανήκουστο να φας τον ήλιο
της λέει
έκτος κι αν είσαι φρενιασμένο ηλεκτρόνιο στην άσφαλτο
του λέει
πεινάω!
του λέει
τον κατεβάζει και τον κάνει κομμάτια
την ταΐζει στο στόμα
όνειρο βλέπουνε
στον ηλεκτρικό τους ύπνο:
σμίγουνε σε αρχαίο έρωτα
και γεννούν το παιδί βραχυκύκλωμα
ώρα να φεύγουμε από δω
λένε
ΔΙΑΦΑΝΟΣ ΑΜΛΕΤ
Μακραίνει τώρα η μνήμη άυπνη
σε μαύρες εκτάσεις παλιών αντικειμένων
παιχνίδια εξόριστα, στιγμών
αποθετήρες σκουριασμένους
ησυχία παρακαλώ ησυχία
ψυχρή και νεκρή περνάει εμπρός του
η δεσποινίς Ιστορία
μόλις που προλαβαίνει πίσω δυο βήματα να κάνει
πριν τον συνθλίψει
στενά κλειστά παράθυρα
άνθρωποι κουκουβάγιες
τροχήλατα φαντάσματα
πέτρες γεμάτες πυρετό
όλα γυρίζουν
όλα τον κοιτάζουν
έχει στόμα αγάλματος
βρέχει στο βάθρο του
δεν τον συντρέχουν τα όνειρα
– τα όνειρα είπα όχι τ’ απόνερα.
