Η απατηλή (;) εξαίρεση της μουσικής
Όλα ξεκίνησαν όταν ακυρώθηκε το καρναβάλι της Βενετίας. Όχι, δεν ξεκίνησαν όλα τότε! Τότε επήλθε η θεσμική συνειδητοποίηση της σοβαρότητας της κατάστασης της νέας πανδημίας. Πανδημία; Λέξη βγαλμένη περισσότερο από τα βιβλία της ιστορίας, παρά από την καθημερινή ζωή του λεγόμενου προηγμένου κόσμου. Μαζί της ήρθε κι άλλη μια λέξη που ’χε περιπέσει σε αχρηστία: καραντίνα. Κατά τραγική ειρωνεία της ιστορίας κι αυτή από τη Βενετία ξεκίνησε. Quaranta giorni· σαράντα ημέρες περίμεναν τα καράβια στα ενετικά λιμάνια προτού μπορέσουν να δέσουν κανονικά τον καιρό της Μαύρης Πανώλης. Σαράντα ημέρες· μια σαρακοστή λοιπόν σήμανε και το τέλος του φετινού καρναβαλιού.
Ωστόσο στα μπαλκόνια και τα παραθύρια της καραντίνας, την απομόνωση έσπασε ένα άλλο καρναβάλι. Σε αυτούς, τους εξώστες των πόλεων, οι θεατές έγιναν, για λίγες στιγμές, δρώντες. Τραγούδησαν αυθόρμητα το Bella ciao και τη Nessun dorma στην Ιταλία, έπαιξαν συντονισμένα την Ωδή στη χαρά στη Γερμανία, χόρεψαν μεμονωμένα ζεϊμπέκικο και τραγούδησαν αυτοσαρκαστικά Ο χάρος βγήκε παγανιά στην Ελλάδα. Δεν είναι αυτό το ιδιότυπο flash mob μία μορφή καρναβαλιού, μία εξαίρεση από το σύνηθες, μία εξαίρεση από την εκάστοτε κανονικότητα;
Πάντοτε, φαίνεται, η μουσική διεκδικούσε την εξαίρεση. Στον πίνακα του Μπρίγκελ του πρεσβυτέρου, Ο θριάμβος του θανάτου (1562, Μουσείο Πράδο) απεικονίζεται η κανονικότητα στην εποχή των πανδημιών. Και στις πιο απομακρυσμένες γωνιές του κυριαρχεί η μορφή του θανάτου, που δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ πλουσίων και φτωχών, ισχυρών και αδυνάτων. Κάτω αριστερά, ο θάνατος αφαιρεί τον πλούτο και την ίδια τη ζωή ενός άλλοτε πανίσχυρου βασιλιά. Λίγο παραπέρα μάχεται πρώην ανέμελους χαρτοπαίκτες. Μόνο στην κάτω δεξιά γωνιά του βασιλεύει η εξαίρεση. Ένα και μοναδικό ζευγάρι δεν αντιπαλεύει τον χάρο, μα ούτε κι ο χάρος το πολεμά. Είναι το ζευγάρι που παίζει μουσική. Μα κι ο χάρος εκεί. Καραδοκεί. Συνοδεύει με το βιολί του απαρατήρητος· σταματώντας για λίγο το γνωστό του βιολί.