Αμνησία {Α΄}

Κυ­κλο­φο­ρούν ιοί που λες κι ενη­λι­κιώ­νο­νται μες στην κοι­λιά του πιο αρ­χαί­ου κύτ­τα­ρου της ύπαρ­ξης, κι έτσι πο­τέ κα­νέ­να τεστ δεν θα τους ανι­χνεύ­σει. Αν τα εμ­βό­λια κά­νουν αύ­ριο τον κά­θε κο­ρω­ναϊό να μοιά­ζει με ένα ελα­φρώς δύ­στρο­πο ξα­δερ­φά­κι, κά­ποιοι άλ­λοι ιοί, που ξε­κου­ρά­ζο­νται στις χα­ρα­μά­δες των συ­νη­θι­σμέ­νων πρά­ξε­ων, θα πα­ρα­μεί­νουν στην ιστο­ρία ως οι πιο ασφα­λείς μας δή­μιοι, πα­ρό­τι κα­νέ­ναν πα­νι­κό πο­τέ δεν προ­ξέ­νη­σαν. Ας πού­με σή­με­ρα για έναν απ’ αυ­τούς και ας τον ονο­μά­σου­με «Ιό της Αμνη­σί­ας».

Εν αρ­χή, γο­νείς που ξε­χνούν τα παι­διά τους

Εί­ναι φο­ρές που κοι­τά­ζεις στα μά­τια τον πα­τέ­ρα σου, και ξάφ­νου χύ­νε­ται όλη του η ζωή στο πά­τω­μα, αδειά­ζει ο γύ­ρος του προ­σώ­που του απ’ ό,τι ήξε­ρες για κεί­νον και μέ­νει στον αέ­ρα ένα άγρα­φο χαρ­τί, ένα κου­κού­λι να κυο­φο­ρή­σει μια πε­τα­λού­δα ή μια ύαι­να, ανά­λο­γα ποια Μοί­ρα διά­λε­ξες να σε μοι­ρά­νει σή­με­ρα.

[Οι Μοί­ρες μοί­ραι­ναν, μα ήταν οι Μού­σες -θυ­μά­στε;- που ‘χαν για μά­να τους τη Μνη­μο­σύ­νη, τό­τε που ο Δί­ας ο φι­λό­τι­μος εν­νιά μέ­ρες Τη γκά­στρω­νε, μην ξε­χα­στούν τα έρ­γα Του. Κι ήταν Αυ­τή, η Μνη­μο­σύ­νη, που, όταν δεν εί­χαν οι θνη­τοί γρα­φή να στε­ρε­ώ­νει τα λε­γό­με­νά τους, τα στέ­ριω­νε με ήχους σκα­λι­στούς βα­θιά μες στων αιώ­νων τον Λα­βύ­ριν­θο. Έκτο­τε τα αυ­τιά των γε­νε­ών αντι­βο­ού­νε από μύ­θους που ακό­μα ακού­με και θαυ­μά­ζου­με.]

Η μά­σκα ανά­με­σα στους δύο κό­σμους

Εί­ναι φο­ρές που τρέ­μεις μή­πως σε κοι­τά­ξουν έτσι οι δι­κοί σου άν­θρω­ποι, μην τύ­χει και σε μια στιγ­μή απρο­σε­ξί­ας ξε­κου­μπω­θεί κά­τω απ’ τα πό­δια τους η ξε­χαρ­βα­λω­μέ­νη τά­πα της συ­νεί­δη­σης, κι όλο με­μιάς το πα­ρελ­θόν χυ­θεί στην Άβυσ­σο της Λη­σμο­σύ­νης, σε ένα τί­πο­τα που τί­πο­τα για σέ­να δεν θα ξέ­ρει. Από κει κι ύστε­ρα θα σε κοι­τούν σαν να μη σ’ εί­χα­νε πο­τέ γνω­ρί­σει, θα σου μι­λά­νε στον πλη­θυ­ντι­κό σαν τα κο­ρί­τσια των προ­τε­στα­ντών όταν ζη­τούν από τη μά­να τους το αλα­το­πί­πε­ρο. Λες κι ένας Θε­ός αλα­φρο­ΐ­σκιω­τος έδε­σε παρ­θε­νορ­ρα­φή στον χρη­σι­μο­ποι­η­μέ­νο χρό­νο, έσβη­σε με πα­νούρ­γα γο­μο­λά­στι­χα της κά­θε μέ­ρας τα γρα­φό­με­να, «χά­κα­ρε», κα­θώς λέ­νε της ζω­ής οι νε­ο­σύλ­λε­κτοι, τους κω­δι­κούς που σε κρα­τούν σε κά­ποια συ­νεν­νό­η­ση με τους αν­θρώ­πους. Έτσι, στο εξής όλα θα εί­ναι άγου­ρα, βου­βά, και­νούρ­για, αχρη­σι­μο­ποί­η­τα, δί­χως γιορ­τής κρα­σί, δί­χως σι­τά­ρι θύ­μη­σης, δί­χως αυ­τά που προ­σποιού­νται πως ο χρό­νος έχει ρα­χο­κο­κα­λιά. Κι οι μά­σκες των αγα­πη­μέ­νων σου θα κου­βα­λά­νε την υπέ­ρο­χη υπε­ρο­ψία που ‘χουν οι μά­σκες στις προ­θή­κες των μου­σεί­ων, σκεύη της ιε­ρο­τε­λε­στί­ας έξω απ’ τις τε­λε­τές, σκεύη που κά­πο­τε γε­φύ­ρω­ναν δυο κό­σμους ολο­στρόγ­γυ­λους, αθέ­α­τα δια­χω­ρι­στι­κά πα­ράλ­λη­λων συ­μπά­ντων, που, από την ώρα της Με­γά­λης Έκρη­ξης, μ’ έναν, τον ίδιο, πνεύ­μο­να ανα­πνέ­ουν. Στο εξής θα συλ­λα­βί­ζεις κά­τω από το δέρ­μα των αγα­πη­μέ­νων σου την πο­λυ­σύλ­λα­βη γλώσ­σα του θα­νά­του, γλώσ­σα αι­λου­ροει­δούς που χόρ­τα­σε και τώ­ρα ρου­θου­νί­ζει το καυ­τό του χνό­το πά­νω απ’ τον αυ­χέ­να σου. Αύ­ριο, μ’ ένα τί­ναγ­μα της χαί­της του θα σε λύ­σει ορι­στι­κά απ’ αυ­τόν τον κό­σμο. Κοι­τάς τρι­γύ­ρω σου: Κα­μία υπο­ψία αί­μα­τος. Αυ­τός ο θά­να­τος εί­ναι υπε­ρο­πτι­κός στα χει­ρουρ­γεία. Τώ­ρα οι δι­κοί σου βυ­θί­ζο­νται στα μά­τια σου μα βλέ­πουν έναν άγνω­στο πί­σω απ’ την πλά­τη σου. Κα­νέ­νας χρό­νος δεν μι­λά κά­τω απ’ της ίρι­δας το χεί­λος, στον γλι­στε­ρό πυθ­μέ­να που κυρ­τώ­νει την ου­ρά του ο γέ­ρο-δρά­κος του νο­ή­μα­τος.

Ιδιω­τι­κή Βα­βέλ

Πί­σω στη στιγ­μή της απώ­λειας της μνή­μης, που εί­ναι, πιό­τε­ρο κι από απώ­λεια, θρυμ­μά­τι­σμα πα­νά­κρι­βου γυα­λι­κού που γλί­στρη­σε απ’ τα χέ­ρια σου και γί­νη­κε στο πά­τω­μα χί­λια κομ­μά­τια. Τώ­ρα κα­νείς δεν θα θυ­μά­ται πλέ­ον τη μορ­φή του. Στο δευ­τε­ρό­λε­πτο της θραύ­σης φα­νε­ρώ­θη­κε -ή μή­πως πιο σω­στά “ορ­θώ­θη­κε”, έτσι κα­θώς γυρ­νάς από­το­μα σε­λί­δα και μέ­νεις με το στό­μα ανοι­χτό;- ο πύρ­γος μιας από­κρη­μνης Βα­βέλ, το φά­σμα ενός ιλίγ­γου βου­βού, όπως κραυ­γή μελ­λο­θα­νά­του στη θέα της σύ­ριγ­γας που θα τον φτύ­σει έξω απ’ τη ζωή, φά­σμα με σάρ­κα και ίσκιο πη­χτό, κι ένα μα­χαί­ρι να ξε­σκί­ζει ό,τι ακό­μα σ’ έδε­νε με τους αν­θρώ­πους. Ο πλέ­ον πα­λαιός των ημε­ρών, ο Άλ­λος σου Εσύ, ο ύψι­στος Γιαν­νού­λης Χα­λε­πάς των απο­σιω­πη­μέ­νων ορα­μά­των, ο Ένας διερ­μη­νέ­ας σου, θα έχει μό­λις μπρος στα μά­τια σου τρα­βή­ξει τη σκαν­δά­λη. Αυ­τό­χει­ρας. Στην ησυ­χία που ζυ­γί­ζει τα γραμ­μά­ριά της πά­νω απ’ την εκ­πυρ­σο­κρό­τη­ση κοι­τάς στο πά­τω­μα και όλα εί­ναι άλ­λα. Κα­νέ­να θύ­μα, κα­νέ­να αί­μα, ού­τε ένα μό­ριο υπό­νοιας πως έχεις σώ­ας τας φρέ­νας. Ο εφιάλ­της θα σα­λιώ­σει τον αντί­χει­ρα να ισιώ­σει το ανα­στα­τω­μέ­νο φρύ­δι. Αυ­τή εί­ναι η ώρα του. Ένα λευ­κό πα­νί θα απλω­θεί σαν πά­χνη πά­νω απ’ όσα ήξε­ρες, ένα σε­ντό­νι σαν εκεί­να που σκε­πά­ζου­νε στα υπό­γεια των αρ­χο­ντι­κών τους κου­ρα­σμέ­νους από τις απρέ­πειες κα­θρέ­φτες, τό­τε που οι οι­κο­γέ­νειες έχουν από χρό­νια με­τοι­κή­σει και οι αρ­ρώ­στιες μπαί­νουν απ’ τις χα­ρα­μά­δες να δα­γκώ­σου­νε την υγρα­σία. Κι όμως, εκεί­να τα λευ­κά σε­ντό­νια εί­ναι που προ­φυ­λάσ­σου­νε τα μά­τια μας από τις κό­ρες που κοι­τούν χαι­ρέ­κα­κα πί­σω απ’ τον υδράρ­γυ­ρο, κό­ρες έγκυ­ες από σπέρ­μα αγνώ­στου, τη μέ­ρα προσ­δο­κώ­ντας που θα ξε­σκε­πά­σει όλα τα κρυ­φά.

Ο πόνος

Κοι­τάς με βλέ­φα­ρα κλει­στά το πρό­σω­πο με δί­χως πα­ρελ­θόν που σου τρυ­πά­ει την ψυ­χή, πρό­σω­πο άμα­θο στη φύ­ση αυ­τού του κό­σμου, απεί­ρως πιο πο­λύ­πει­ρο στη φύ­ση κά­ποιου άλ­λου. Ανα­γνω­ρί­ζεις έναν σω­σία. Έρ­χε­ται στο νου η ει­κό­να των ομο­ζυ­γω­τι­κών δι­δύ­μων, η απο­τρό­παια κα­τα­μαρ­τύ­ρη­ση πως ό,τι ζεις εί­ναι ένα εί­δω­λο πά­νω στο φιλμ των προ­σευ­χών, η αντα­νά­κλα­ση ενός μα­κρι­νού γα­λα­ξία μες στου κρα­νί­ου σου το σκο­τει­νό ερ­γα­στή­ρι, που εκ­μη­δε­νί­ζει με το αδια­νό­η­το της λάμ­ψης του το φυλ­λα­ρά­κι του μυα­λού σου. Κι όμως, θα εί­ναι αυ­τός ο γα­λα­ξί­ας που ίσως κά­πο­τε σου κλη­ρο­δο­τή­σει έναν και μό­νο κόκ­κο άμ­μου απ’ τις λευ­κές του πα­ρα­λί­ες. Τό­τε οι άλ­λοι θα σε πού­νε πλού­σιο.

Προς ώρας αποχώ­ρη­ση

Ίσως ο θά­να­τος να εί­ναι ένα τέ­τοιο σκόρ­πι­σμα των ση­μα­διών του χρό­νου έξω από τα πρό­σω­πα, μια πρώ­τη δί­χως πα­ρελ­θόν στιγ­μή που αντι­κρί­ζει τους αιώ­νες με βλέμ­μα νε­ο­γέν­νη­του. Μα­κριά από τού­τον τον συ­μπυ­κνω­μέ­νο χρό­νο που χύ­νει όλα σου τα υπάρ­χο­ντα στην κα­τα­βό­θρα της λή­θης, οι φω­το­γρα­φί­ες των νε­κρών επά­νω στον μπου­φέ της μά­νας σου ξυ­πνά­νε στο σκο­τά­δι μνή­μες που δεν έζη­σες, σαν τρί­ξι­μο από την κού­νια που να­νού­ρι­σε τον πα­τέ­ρα σου.

Εδώ, μπρο­στά σε τού­τον τον μπου­φέ, μ’ έναν κα­φέ, ένα γλυ­κό του κου­τα­λιού και μ’ ένα τε­λευ­ταίο τσι­γά­ρο να καί­ει ανά­με­σα στα δά­χτυ­λα, θα κά­τσεις λί­γο να ξε­κου­ρα­στείς. Από­ψε θα ‘ρθουν μου­σα­φί­ρη­δες.

( ΣΥ­ΝΕ­ΧΙ­ΖΕ­ΤΑΙ )