Η Χριστιάνα Τσαλαμπασίδου κοιτάζει το γυμνό της σώμα στον καθρέφτη και παίρνει διάφορες πόζες, αλλά δεν είναι ευχαριστημένη. Ναι μεν οι αναλογίες της είναι καλές για μοντέλο 20 ετών αλλά το ύψος της δε βοηθάει. Είναι 1,67 που σημαίνει απαγορευτικό για πασαρέλες. Η Χριστιάνα σκέφτεται πως της λείπουν τουλάχιστον 15 πόντοι για να πείσει τους κριτές ότι μπορεί να γίνει τοπ-μόντελ φεύγοντας από τις γειτονιές του Ευόσμου προς τους διαδρόμους της Βικτώρια Σίκρετ.
Αρχίζει να νευριάζει με την προοπτική πως θα κοπεί με την εμφάνιση της στην επιτροπή και γι’ αυτό ρίχνει πάνω της ένα κομψό κιμονό εγκαταλείποντας νευριασμένη την κρεβατοκάμαρα. Μπαίνει φουριόζα στην κουζίνα και βλέποντας τον πατέρα της στο νεροχύτη να καθαρίζει σαρδέλες, βάζει τα χέρια της στη μέση και με ειρωνεία απευθύνεται στο εξηντάχρονο Χρίστο Τσαλαμπασίδη λέγοντας «μπα, πάλι σαρδέλες ετοιμάζεις, πάλι βρωμοκοπάει εδώ μέσα, καλά εσύ δεν καταλαβαίνεις τίποτα, ε;»
Αυτός δεν απαντάει –ενώ θα ήθελε να της εξηγήσει, για μία ακόμα φορά, πως οι σαρδέλες κάνουν καλό στα μάτια και στο κυκλοφορικό γενικώς– κι η κόρη του μη παίρνοντας απάντηση, συνεχίζει μια αυξανόμενη γκρίνια για τα ψάρια που βρωμοκοπάνε, για το γεγονός πως η μυρωδιά τους γεμίζει το σπίτι, επικάθεται στα ρούχα και πως αυτή θα πάει ύστερα στο ινστιτούτο αισθητικής μυρίζοντας «σκατοσαρδέλες».
Ο πατέρας της μένει σιωπηλός, ξέροντας πως αν απαντήσει θα βρει τον μπελά του κι εξάλλου έχει κακομαθημένη τη μοναχοκόρη του από τη μέρα που γεννήθηκε, όπως το ίδιο κακομαθημένη έχει τη γυναίκα του από τότε που παντρεύτηκαν. Προσπαθεί να αφιερωθεί στις τελευταίες πέντε σαρδέλες που πρέπει να βγάλει τα μικρά εντόσθοια τους όταν η Χριστιάνα, του θυμίζει το 1,67.
Του λέει πως το πρόβλημα της είναι πως με 1,67 δεν περνάς απ’ την επιτροπή και τον ρωτάει αν μπορεί να κάνει κάτι, τώρα που στην κυβέρνηση έχει και κάποιους «δικούς του». Μιλάει σαν πολυβόλο συνεχώς λέγοντας πως δεν φταίει αυτή αν υπάρχει ανεργία και ενώ έχει κατά τα άλλα τα προσόντα να γίνει μανεκέν αυτό το «σκατο-ύψος της» είναι πρόβλημα για το οποίο αποκλειστικά ευθύνεται ο πατέρας της (αυτό το τελευταίο το τονίζει με τη δέουσα ειρωνεία), γι’ αυτό πρέπει κάτι να κάνει.
Ο Χρίστος Τσαλαμπασίδης μένει σχεδόν μετέωρος με το μαχαίρι στο χέρι και τη μικρούλα ψόφια σαρδέλα στο άλλο και σκέφτεται πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα για το 1,67 της κόρης του, ούτε φυσικά να πάει να πιάσει τη θεία του που έχει γνωστό τον πατέρα του μόδιστρου που είναι στην επιτροπή και τελικά πως αν περνούσε η κόρη του στον διαγωνισμό, θα άρχιζε μετά ένας απίστευτος αγώνας για τη συνέχεια της εξέλιξης της και μέσα στον αγώνα περιέχονται γαμήσια με περσόνες της μόδας, παρακαλετά σε υπεύθυνους και «παράγοντες», πήγαινε-έλα σε άλλα κάστινγκ, ξεφτίλα στη μικρή γειτονιά, δηλαδή κάτι σαν μάχη, μάχη μιας μικρής σαρδέλας που καταλήγει στα δίχτυα των ψαράδων, δηλαδή αν όχι στα δίχτυα, ακόμα χειρότερα στο στενό κουτί της κονσέρβας κι αυτό, που του ζητάει η κόρη του επειδή είναι μόνο 1,67, γίνεται ξαφνικά κάτι το τεράστιο, το αδιανόητο, το γελοίο και ταυτόχρονα απεχθές για τον ίδιο, που βλέπει τον κόσμο να στριμώχνεται σαν σαρδέλα παντού, στα λεωφορεία, στα γραφεία, στις εφορίες, στις τράπεζες, στα σούπερ-μάρκετ, στις εικόνες του πλανήτη, στις εκκλησίες, στα τζαμιά, στον Γάγγη ποταμό, βλέπει πως δεν έχει τέλος αυτό το στρίμωγμα και με μια απλή ήρεμη φωνή, ένα σχεδόν γλυκό ήχο, αφήνοντας τη μικρή σαρδέλα στο νεροχύτη, γυρνώντας προς στην κόρη του, χαμογελώντας ελαφρά, της λέει για πρώτη φορά στη ζωή του:
«Άντε στο διάολο, σκατοκόριτσο, εσύ και το ύψος σου».
