_________________________________________________________________________________________________
________________________________________________________________________________________________
(για τους υπαρξιακούς)
ΚΑΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ για το βλέμμα που στρέφεται στο μηδέν αλλά καθηλώνεται στην παρουσία αυτού που υπάρχει, κι είν' ανώνυμο, χωρίς εξωτερική μορφή — σιωπηλό, ουσιώδες σαν το εγώ και το εσύ, φωτεινό σαν εμπειρία, άπειρο...
*
(για τους οραματιστές)
ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΑΡΚΕΣΤΗΚΑΜΕ σ' αυτά. Προτιμήσαμε το παράλογο και διασχίσαμε τον χρόνο με μόνο εφόδιο τη φωτεινότητα του βλέμματός μας. Ξέρουμε ότι μας περιφρονείτε, είμαστε απόκληροι και ξεκομμένοι από τη συνήθη τελειότητά σας. Αλαζονευόμαστε όμως, αδιαφορούμε και, το πιο ωραίο, σας κρυβόμαστε.
Αυτά τα είπαμε. Όχι φωναχτά, όχι αλλιώς, σιωπηλά και υποχθόνια. Τα γράψαμε αφού τα βιώσαμε εμείς, με χώμα και σάλιο και ανέμους και σάρκα. Τα κατακτήσαμε και γι' αυτό όλα πήραν το δικό τους νόημα. Είμαστε ευτυχείς και αλήτες γιατί παραμένουμε αγνώμονες˙ ακόμη μαθαίνουμε, ακόμη αναζητούμε κι ακόμη υστερούμε.
Νομίζετε ότι ασφυκτιούμε. Αυτή είναι η οδύνη σας. Αφουγκράζεστε την ένταση της χαράς που την αντλούμε διαυγή από το τίποτε. Αναρωτιέστε για τον φόβο που εμείς αγκαλιάζουμε για να τον μετουσιώσουμε σε έρωτα (γλυκό πόνο). Πιθανολογείτε τα αδιέξοδα που δεν υπάρχουν αφού εμείς τα προλαβαίνουμε, τα ακυρώνουμε χτίζοντας τους ανεμόμυλούς μας.
Εμείς δεν αρκεστήκαμε σ' αυτά. Προτιμήσαμε τα ψελλίσματα, τους κόσμους, τις συναύγειες. Ξέρουμε τα αινίγματα που εσείς δεν θα μάθετε ποτέ να λύνετε γιατί ποτέ δεν γίνατε αίνιγμα.
*
(για τους κατανοούντες)
ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΑΝ τη δύναμη της τύχης. Είχαν στημένα οδοφράγματα απέναντι στο απρόοπτο, πίστευαν στην ευδαιμονία και προσδοκούσαν αρκετά στη διατήρηση της ύπαρξής τους σ' ένα πέραν, στο κενό του χωροχρόνου. Είχαν υπόψη τη γραμμική διαδρομή που οι πρόγονοι τους ακολούθησαν - νόμιζαν λανθάνουσα τη διάθλαση που το βλέμμα επιτρέπει να σχηματίζονται μορφές στο φόντο, μικρά φωτεινά σχήματα για τα νοήματα, και φράσεις γραμμένες με σκιές στ' όνομα του μέλλοντος.
Τώρα κατανοούν την απροκάλυπτη διάσταση της έκπληξης, το θαύμα, όλα εκείνα τα ξαφνιάσματα που δίνουν νόημα σ' ένα περίεργο -το συγκεκριμένο και απροσδιόριστο- σημείο τήξης των πραγμάτων. Διακρίνουν το παιχνίδισμα του γίγνεσθαι δίχως τη δική τους καθοριστική συμβολή: η ζωή είναι ροή ακατάληπτη αλλ' απτή, επαρκής για το ον. Αφουγκράζονται τη στιγμή ως σύμπαν επιθυμώντας να το πληρώσουν με την ουσία τους. Δεν είναι Θεοί γιατί δεν θέλησαν.
*
(για τους αποστασιοποιημένους)
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ η καλοσύνη της απόστασης, ούτε καν η δίψα για το άκουσμα και τον ανασασμό της ύπαρξης. Ο κόσμος έπαψε να απέχει, ο κάθε απόηχος τρυπάει την επιφάνεια του εγώ, κι ένα μικρό άχνισμα αγάπης δοτικής πασχίζει να φανεί στον ορίζοντα ετούτον... Δεν υπάρχει αδικία, μάλλον.
*
(για τους σιωπηλούς)
ΤΟ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ του χρόνου συνεχίζεται, αλλάζει ο κόσμος ή το βλέμμα μου, τίποτε δεν συμβαίνει παρά μόνον το άλλο τίποτε, αγγίζονται τα τείχη και δεν γκρεμίζονται (εάν όχι μόνον με τις λέξεις), στον ποταμό κυλάει η πρώτη ζωή για ν’ αργήσει η τελευταία, μα αγαπιόμαστε το λένε τ’ αποδημητικά, τις μαύρες πέτρες να τις θάψουμε προτιμώντας κρυστάλλινες, τις δικές μας, η λήθη είναι ευγένεια και η ανάμνηση πρωτείο, ακούγεται το τραγούδισμα της σελήνης των νειάτων και των γηρατειών, όλα επανέρχονται, σήμαντρα ταξιδιάρικα και κουδουνίσματα από βεβαιότητες, κανδήλια φωτισμένα αμέτρητα για τις υποσχέσεις μας, τα παλιά λάθη που ζητούν εξιλέωση και τα νέα που σκοτώνω και και και… όλοι οι τρελοί εδώ με το πρόσωπό μου μιλούν, το παραλήρημα εμπρός στην Αγία διαρκεί, είναι ψαλμός. Κι επιτέλους, ναι, έχουν μάτια χρωματιστά τα όνειρα στο πελαγίσιο σκότος!
*
(για τους μικρούς Maurice Blanchot)
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ έρχονται με τον χρόνο τους, σ' αυτό το σημείο του εαυτού μου, φθάνουν για ν' αναχωρήσουν προτού κατακτήσουν το σημείο ή εμένα, προτού αντιληφθούν την άφιξή τους γόνιμη ή φθάνουν προτού καταφέρουν να κάνουν την άφιξή τους αντιληπτή για να μην αναχωρήσουν προτού κατακτηθούν γόνιμα από το σημείο του εαυτού μου, έρχονται, έρχονται, έρχονται οι άνθρωποι, με τον χρόνο, τον χρόνο τους... (Αυτούς μόνον δεν αγαπώ).
Και οι λίγοι άνθρωποι φθάνουν χωρίς τον χρόνο τους, σ' αυτό το σημείο του εαυτού μου, έρχονται για να παραμείνουν χωρίς να κατακτήσουν κάτι γιατί αντιλαμβάνονται την άφιξή τους γόνιμη ή έρχονται για να μην κατακτηθούν και να μην αναχωρήσουν επιτέλους απ' αυτό το σημείο του εαυτού μου, φθάνουν, φθάνουν, φθάνουν οι λίγοι άνθρωποι, άχρονοι κι άτοποι, μη γεωμέτρες, δηλαδή όμορφοι, όμορφοι ώς το μεδούλι τους... (Αυτούς μόνον αγαπώ).
*
(για τους αμυνόμενους)
ΙΚΕΤΕΥΟΝΤΑΣ τα εσωτερικά κομμάτια, πρόσοψη δεν χτίζεται. Κι αντί για πολεμίστρες, εάν σε κάποια αμφίρροπη έκβαση, γκρεμίσματα θα γίνουν. Όπως και τα βλέμματα-ανάσες, και η αρμύρα-δροσιά, και ο ήλιος-πέτρα, και οι σοφές κραυγές των τρελών αυτού του χρόνου που μαζί αμύνονται για το αύριο...
*
(για τους ουρανούς)
Η ΔΙΑΦΟΡΑ υπάρχει στο ύψος του βλέμματος. Και στα σωθικά του ορίζοντα.
