Αρχοντικό στους Μύλους Αλλατίνη

Χρόνια τώρα κάθε μέρα
από μπροστά του όπως περνώ
το βλέπω να λιγοστεύει

Πώς μπορεί όμως να λιγοστεύει ένα σπίτι;

Λίγο λίγο το παλιό σπίτι λιγοστεύει γιατί
Το τρώνε
γάτες ποντίκια και λαίμαργα πτηνά
Το τρώει λίγο λίγο
ο Βαρδάρης κάθε που φυσά
Το χωνεύουν στην υγρασία οι βροχές
μουσκεύοντας τα κόκαλά του πρώτα
Το ποδοπατούν ο χρόνος ο καιρός
η εγκατάλειψη των ανθρώπων
Το πνίγουν στις μπούκλες τους
περικοκλάδες αγριάδες και κισσοί
οι τοίχοι του καταρρέουν
Χάνει σαν δόντια
τα κεραμίδια της σκεπής
μένει στόμα ανοικτό
που κρώζει

Το ελάχιστο σπίτι
τώρα πια ισορροπεί
Ένα κοράκι
στο ράμφος το κρατά
Μπουκιά
τελευταία