Μέσα από το παράθυρο ο κήπος
από το υπόγειο ψίθυροι
μέσα στην ομίχλη είστε διαφάνοι,
αόρατοι αλλά
σαν ήχοι φωτεινοί–
/
ένα αργό βήμα πίσω
από την ποίηση στη μουσική
και πάλι μπρος
μια αντήχηση
πάνω απ’ το χείλος του γκρεμού
questionable
the origins of confusion
από τον βυθό ανοίγω τις παλάμες
(όχι παρακλητικά, όχι επιβεβαιωτικά)
basso continuo η φωνή μου
τυφλή πορεία μέσα από δαιδάλους νευρικού ιστού
/
ρευστός και ανακλαστικός απ’άκρη σ’ άκρη
ουρλιαχτά δεν επιτρέπονται,
λέξεις δεν επιτρέπονται,
μόνο ένα τεράστιο παλμικό κύμα κατεβαίνοντας
απλώνεται σαν προβολέας νυχτερινού τραίνου
σαν φως βιτρώ καθεδρικού ναού
θρυμματισμένο μέσα από μεταλλικές γρίλλιες
/
rollerskating through my mind
μια κρυφή υποχθόνια μουσική
μια βλοσυρή κωμόπολη με απορημένους πελάτες
κλειδωμένους στα κλειστά μαγαζιά των Κυριακών
όρθιους σε κάθε κροτάλισμα των ενισχυτών
σφαγμένους σε κάθε γλίστρημα της ηλεκτρικής χορδής
έξω ένας αέρας γεμάτος φωνές καθαριστριών
μετέωρες σαν σταλαγμίτες
υπόγειων σταθμών
/
να,
το πρώτο πέρασμα,
αστραπιαία φωτεινή ρωγμή
στα χέρια έκπληκτων πιθήκων
ακούω ρόγχους να σέρνονται στα θεμέλια
φωνές σαν βογγητά
κοιτάζω μια τρελή χαίτη, κρέμεται στο καρφί
πλάι στον νεκρό μου αδελφό
τα κέρινα ομοιώματα των γονιών μπροστά στην τηλεόραση
τον σωσία μου με προστατευτική κάσκα εργάτη ορυχείων
ένα μακρύ ξύλινο χέρι
σέρνεται πίσω μου δίχως αρθρώσεις
Θέλω να το ξέρετε,
σας αγαπάω…
/
Φυσικά είναι η μέρα μηδέν
Εγώ σωπαίνει (εις τριπλούν)
κάτω από τις εκστατικές φωτογραφίες
«Δεν θέλω να πεθάνω», λέει ξαφνικά
«με ένα ποίημα στην αγκαλιά μου»
Ανοίγω το στόμα
Τα δόντια συσπειρώνονται σε 32 μικρές αβύσσους
σκεπασμένες με χλόη
η φωνή ξεδιπλώνεται άχρωμη
σαν σάλι σκεπάζοντας
ένα μαγικό παραμορφωτικό καθρέφτη –
από κάτω υπερνοήμονα συρτάρια
γεμάτα φωτογραφίες υπερεκτεθειμένες στο φώς
/
ακούγεται συνεχώς ένα σιγανό τρίξιμο
ξερόχορτων που καίγονται στο σκοτάδι
/
καταστρέφοντας ποιήματα που στήριξαν
πριν στηριχτούν
/
ότι έμεινε
στο υπόγειο
/
σπασμένο,
από ήχους και εικόνες
μιας κρυφής γραφής
ενηλικίωσης.
