Ένας μεγάλος καλλιτέχνης, δεν είναι πάντα και μεγάλος άνθρωπος. Πολλές φορές γνωρίζεις κάποιον που θαύμαζες από μακριά για το έργο του και λυπάσαι, καθώς το μέγεθος του μικραίνει, λόγω του χαρακτήρα του.
Με το Γιώργο συνέβαινε το αντίθετο, όσο περισσότερο τον γνώριζες, τόσο περισσότερο τον θαύμαζες. Πνευματώδης, με λεπτό χιούμορ και περιπαικτική διάθεση, συναισθηματικός, τελειομανής, πεισματάρης, κομψός εκ φύσεως, αλλά κυρίως σεμνός και ευγενής.
Ευγενής με την ουσιαστική έννοια της λέξης. Στους τρόπους και στα αισθήματα.
Η συνεργασία μας στο έργο μου «Σμύρνη μου αγαπημένη», είναι για μένα απ’ τις ωραιότερες της καριέρας μου. Το έργο έγινε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Ελληνικού θεάτρου και μεγάλο μέρος της επιτυχίας του, το οφείλει στο Γιώργο.
Όταν πρωτοδιάβασε το έργο μου είπε: «Μ’ άρεσε πάρα πολύ. Το πρώτο μέρος τέλειο». « Το δεύτερο;» του λέω με αγωνία, «δε σ’ άρεσε;». «Ακόμα περισσότερο», μου είπε. «Αλλά δε γίνεται θεατρικά η καταστροφή». «Θα ’ναι η καλύτερη σκηνή», του λέω. «Κι έχω σκεφτεί πώς θα τη σκηνοθετήσω», «Εε! Αφού είσαι τόσο σίγουρη, άσε με να σκεφτώ κι εγώ τι θα κάνω». Μετά από λίγες μέρες, φέρνει τέλεια δουλεμένα τα σκηνικά και του λέω: «Θα βάλουμε όμως φόντο 3d. Μόνο έτσι θα δείξει αληθινή η Σμύρνη –Είχα δει κάτι αντίστοιχο στην Metropolitan Opera και είχα εντυπωσιαστεί–» Δεν είχε δουλέψει ξανά με 3d –όπως και κανείς μας άλλωστε– «Όχι, όχι » μου ‘λεγε… «Τι τον θες αυτόν τον μπελά;» Άρχισε να τον τρώει όμως η περιέργεια, γι’ αυτή την καινούρια τεχνική και τελικά… έγινε ο πρώτος θαυμαστής της.
Το λέω αυτό γιατί είναι ενδεικτικό του χαρακτήρα του, γιατί είχε πάντα τον ενθουσιασμό και την περιέργεια, ενός νέου ανθρώπου και δεν είχε πρόβλημα να αγκαλιάσει κάτι καινούριο. Κι όχι μόνο αυτό, έλυσε το πρόβλημα της καταστροφής με μια ιδιοφυή ιδέα, πέρα από την βασική οθόνη, δημιούργησε άλλες τέσσερις μακρόστενες οθόνες, με διαφορετικούς δρόμους και σπίτια, που κατέρρεαν σταδιακά. Έτσι έκανε πραγματικότητα το όνειρο μου.
Η συνεργασία μας ήταν γεμάτη αγάπη, ξενύχτια, γέλια και πολλή δουλειά.
Περίμενα με λαχτάρα την επόμενη συνεργασία μας, στην παράσταση «Η ζωή του όλη» για τον Καζαντζίδη. Έργο που ήθελα να είναι λαϊκό, αλλά όχι λαϊκίστικο, συναισθηματικό, αλλά όχι μελό. Κι έτσι και έγινε, με τη φινέτσα που χαρακτήριζε πάντα τη δουλειά του.
Λίγο πριν το τέλος των προβών, εκδηλώθηκε η αρρώστια του και διέλυσε τη χαρά που κυριαρχούσε μέχρι τότε στο θέατρο.
Δε θα ξεχάσω ποτέ την τελευταία μας συνάντηση, που όταν την σκέφτομαι, μου φέρνει πάντα δάκρυα στα μάτια. Ήρθε στο θέατρο, λίγο πριν τη γενική, πολύ αδύναμος, δεν μπορούσε σχεδόν να αναπνεύσει, πλάι του πάντα η αφοσιωμένη συνεργάτης του η Τότα. Τον είχα παρακαλέσει να μην έρθει, να σκεφτεί τον εαυτό του. «Μα τον εαυτό μου σκέφτομαι» μου είπε, «Εγώ παίρνω ζωή απ’ το θέατρο… Συγγνώμη που σε άφησα μόνη σου». «Τι λες;» του είπα, «Κοίτα να γίνεις καλά, γιατί πρέπει να κάνουμε την ταινία της Σμύρνης». Xαμογέλασε, μου ‘πιασε το χέρι και μου είπε, κοιτώντας με βαθιά στα μάτια: «Εγώ δε νομίζω πως θα ‘μαι πια εδώ, εσύ όμως πρέπει να την κάνεις. Για όλο αυτό τον κόσμο, που αισθάνθηκε δικαιωμένος απ’ το έργο σου…», ήθελα να κλάψω, αλλά χαμογέλασα κι εγώ, γιατί ήθελα να του δώσω θάρρος, δεν το χρειαζόταν. Τα είχε όλα φιλοσοφήσει. Νομίζω πως λυπόταν που έφευγε μόνο γιατί… δε θα ξανάμπαινε στο θέατρο, δε θα ξανάβλεπε την υπέροχη Νικαίτη του, τα παιδιά του που λάτρευε κι όλους εμάς τους φίλους του, που τον αγαπήσαμε.
Αυτόν… τον Γιώργο Πάτσα… τον «Μικρό Πρίγκιπα» του θεάτρου μας.
