Ένας άψογος συνεργάτης

Δεν εί­ναι εύ­κο­λο να γρά­ψεις κά­τι για την αξία ενός καλ­λι­τέ­χνη που λεί­πει. Από τη μια πλευ­ρά κα­ρα­δο­κεί ο κίν­δυ­νος να γί­νεις γλυ­κε­ρός, για να απο­δεί­ξεις πό­σο πο­λύ αγα­πάς τους συ­να­δέλ­φους, από την άλ­λη ελ­λο­χεύ­ει ο πει­ρα­σμός να κά­νεις εξει­δι­κευ­μέ­νες ανα­λύ­σεις, για να πεις κά­τι, που αν το διά­βα­ζε ο απου­σιά­ζων, θα γι­νό­ταν έξαλ­λος με την ημι­μά­θειά σου. Γι’ αυ­τό, τι να γρά­ψω για τον Γιώρ­γο απο­φεύ­γο­ντας και τα δύο αυ­τά ελατ­τώ­μα­τα των με­τά θά­να­τον κα­τα­θέ­σε­ων; Μό­νο δια­πι­στώ­σεις. Δου­λέ­ψα­με κα­λά, συ­νεν­νο­ού­μα­σταν εύ­κο­λα, ήταν ακρι­βής στους χρό­νους του, απο­δε­χό­ταν ο ένας τον άλ­λο και πο­τέ, μα πο­τέ, δεν δια­νοη­θή­κα­με να διεκ­δι­κή­σου­με κά­τι πε­ρισ­σό­τε­ρο από αυ­τό που μας ανα­λο­γού­σε στις επι­τυ­χί­ες μας. Μα­ζί κά­να­με μό­νο επι­τυ­χί­ες. Πο­λύ με­γά­λες επι­τυ­χί­ες. Και τις χα­ρή­κα­με. Τον σε­βό­μου­να και με σε­βό­ταν, και σε­βό­μα­σταν ο ένας τις πε­ριο­χές του άλ­λου με υπερ­βο­λι­κό, γε­μά­το ευ­γέ­νεια και δια­κρι­τι­κό­τη­τα, τρό­πο.
Ήταν ένας άψο­γος συ­νερ­γά­της.