90΄΄: Επτά χρόνια εαυτός

Κά­θε μή­να, σας προ­τεί­νου­με έναν τρό­πο για να δια­σχί­σε­τε 90'' της ζω­ής σας. Τι ψυ­χή έχουν;

Ορ­γά­νω­σε πρώ­τα ένα πάρ­τι με τα βα­κτή­ριά σου. Τα δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια που κου­βα­λάς επά­νω σου, εσύ ο ξε­νι­στής τους. Τα κου­βα­λάς στο σά­λιο σου, στα μαλ­λιά σου, ανά­με­σα στα νύ­χια σου, στα ρου­θού­νια σου, στις πα­λά­μες σου, μέ­σα στο στό­μα σου, βα­θιά μέ­σα στα έντε­ρα, κι ακό­μη πα­ρα­μέ­σα. Σε κα­τοι­κούν πολ­λά δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια βα­κτή­ρια, όχι βρω­μύ­λι­κα, μα απα­ραί­τη­τα για τη ζωή σου. Για να χω­νεύ­εις, για να ανα­πτύσ­σε­σαι, για να βιο­δια­σπά­σαι. Το σώ­μα σου δια­θέ­τει δέ­κα φο­ρές πε­ρισ­σό­τε­ρα βα­κτη­ρια­κά απ’ ό,τι αν­θρώ­πι­να κύτ­τα­ρα. Φι­λο­ξε­νείς, μέ­σα σου και πά­νω σου, πε­ρισ­σό­τε­ρα από χί­λια δια­φο­ρε­τι­κά εί­δη μι­κρο­ορ­γα­νι­σμών. Εί­ναι κρί­μα που δεν μπο­ρείς να δεις τα βα­κτή­ριά σου με γυ­μνό μά­τι: με­ρι­κά, μοιά­ζουν με τριμ­μέ­νη παρ­με­ζά­να, άλ­λα θυ­μί­ζουν από­κο­σμους πλα­νή­τες, ενώ κά­ποια δια­θέ­τουν ένα ήπιο προ­φίλ όλο κα­μπύ­λες. Μπο­ρείς όμως να τους μι­λή­σεις. Διό­τι έχε­τε πολ­λά να πεί­τε. Εκεί­να έχουν να σου αφη­γη­θούν την ιστο­ρία της Γης, για­τί έχουν την ίδια ηλι­κία με αυ­τήν. Ο μι­κρο­βια­κός κό­σμος τους απο­τε­λεί το με­γα­λύ­τε­ρο κομ­μά­τι της βιο­μά­ζας πά­νω στον πλα­νή­τη. Ακό­μη, έχουν να σου πουν το πώς ανα­πα­ρά­γο­νται. Ανα­πα­ρά­γο­νται απλά κι αξιο­ζή­λευ­τα. Κα­τα­σκευά­ζουν πι­στά αντί­γρα­φα του εαυ­τού τους. Επει­δή δεν δια­θέ­τουν κυτ­τα­ρι­κό πυ­ρή­να, ανα­πα­ρά­γο­νται με διαί­ρε­ση: επι­μη­κύ­νο­νται, συ­σφίγ­γο­νται στο μέ­σον τους, ώσπου χω­ρί­ζο­νται σε δυο όμοια τε­μά­χια, τα οποία, με τη σει­ρά τους, ανα­πα­ρά­γουν αε­νά­ως τον εαυ­τό τους. Το πιο γρή­γο­ρο του εί­δους τους αυ­το­α­να­πα­ρά­γε­ται μέ­σα σε 15 λε­πτά. Δη­λα­δή, ένα τσι­γά­ρο χρό­νος. Εσύ, απ’ τη με­ριά σου, τι θα εί­χες να τους πεις;

Η Κυ­ρια­κή, ως ημέ­ρα της ρα­στώ­νης, προ­σφέ­ρε­ται για τε­μπε­λιές και για ξά­πλες. Οι ξά­πλες προ­σφέ­ρο­νται για ανα­πο­λή­σεις και για απο­λο­γι­σμούς ζω­ής. Και οι απο­λο­γι­σμοί ζω­ής εί­ναι πρό­σφο­ροι για κα­τη­φή συ­μπε­ρά­σμα­τα του τύ­που: Γερ­νάω, ο χρό­νος περ­νά­ει, η ζωή διαρ­ρέ­ει αμεί­λι­κτα, μάι γκαντ για πού οδεύω; Δη­λα­δή, συλ­λο­γι­σμοί οι οποί­οι δεν απα­σχο­λούν πο­τέ τα βα­κτή­ρια τα οποία σε κά­νουν χά­ζι από τρι­γύ­ρω. Εσέ­να, Με­γά­λε Αδελ­φέ. Διό­τι κι εσύ ένα γι­γά­ντιο βα­κτή­ριο εί­σαι, που ανα­πα­ρά­γε­σαι με επα­νά­λη­ψη του εαυ­τού σου. Έχου­με και λέ­με: το πά­γκρε­άς σου αντι­κα­θι­στά τα κύτ­τα­ρά του κά­θε εί­κο­σι τέσ­σε­ρις ώρες. Δη­λα­δή, ξα­να­γεν­νιέ­ται από την αρ­χή. Το στο­μά­χι, κά­θε τρεις μέ­ρες. Η πρω­τε­ΐ­νη του εγκε­φά­λου ανα­νε­ώ­νε­ται πλή­ρως κά­θε μή­να. Τα κύτ­τα­ρα της επι­δερ­μί­δας κά­θε δε­κα­πέ­ντε μέ­ρες. Τα κύτ­τα­ρα του ήπα­τος ανα­νε­ώ­νο­νται κά­θε ενά­μι­σι χρό­νο, και του σκε­λε­τού κά­θε δέ­κα χρό­νια. Συ­νο­λι­κά, ολό­κλη­ρο το σώ­μα, κά­θε ένα κύτ­τα­ρό του, ανα­κυ­κλώ­νε­ται πλή­ρως, αυ­το­ε­πα­να­λαμ­βά­νε­ται ανα­νε­ω­μέ­νο και κυ­κλο­φο­ρεί σε ολο­καί­νουρ­για ολό­σω­μη έκ­δο­ση κά­θε επτά χρό­νια. Δη­λα­δή, σε ό,τι αφο­ρά τη μέ­ση ηλι­κία των κυτ­τά­ρων μας συ­νο­λι­κά, εί­μα­στε όλοι νε­ό­τε­ροι σε σχέ­ση με την ημε­ρο­μη­νία της γέν­νη­σής μας. Κα­θη­με­ρι­νά, απο­τε­λού­με μια ολο­καί­νουρ­για εκ­δο­χή του εαυ­τού μας, με μπό­νους τις φθο­ρές του χρό­νου. Δη­λα­δή, ο κα­θέ­νας μας, ενώ φρε­σκά­ρει τα κύτ­τα­ρά του, απο­βάλ­λει διαρ­κώς γύ­ρω του μυ­ριά­δες από αυ­τά κα­θώς, την ίδια στιγ­μή με το φρε­σκά­ρι­σμα, γερ­νά­ει.

Τέ­λος χρό­νου

Να, λοι­πόν, τι θα εί­χες να αφη­γη­θείς εσύ στα βα­κτή­ριά σου. Έναν κι­νέ­ζι­κο μύ­θο. Για τον θείο Χω­ρίς Μέ­λη και τον θείο Κου­τσό Βή­μα που απο­λάμ­βα­ναν τη θέα πά­νω σ’ έναν λό­φο. Ξάφ­νου, στον αρι­στε­ρό αγκώ­να του θεί­ου Κου­τσό Βή­μα φύ­τρω­σε μια ιτιά. «Αγα­νά­κτη­σες;» τον ρώ­τη­σε ο θεί­ος Χω­ρίς Μέ­λη. «Για­τί να αγα­να­κτή­σω;» απά­ντη­σε ο θεί­ος Κου­τσό Βή­μα. «Η ζωή εί­ναι ένας σω­ρός σκου­πί­δια, για­τί, το να ζει κα­νείς ση­μαί­νει να δα­νεί­ζε­ται. Ήρ­θα­με εδώ πά­νω να πα­ρα­τη­ρή­σου­με τη δια­δι­κα­σία της αλ­λα­γής, και να που η αλ­λα­γή με πρό­φτα­σε. Για­τί να αγα­να­κτή­σω;»