Το Κακό είναι ένας ηλίθιος

Με πή­ρε ένας Γιάν­νης εκεί­νο το πρωί κά­πως ανα­στα­τω­μέ­νος.
Ξε­κί­νη­σε με απο­ρία να με ρω­τά­ει: ―Τον ξέ­ρεις τον Τά­δε σκη­νο­θέ­τη του κι­νη­μα­το­γρά­φου, Σω­τή­ρη; ―Ε, ναι. Μια κα­λη­μέ­ρα έχου­με, τί­πο­τα όμως πα­ρα­πά­νω, στο Ντόλ­τσε, στο δρό­μο κα­μιά φο­ρά, κά­να-δυο φο­ρές έχου­με κά­τσει για λί­γο και μα­ζί, στο ίδιο τρα­πέ­ζι με άλ­λους. Για­τί; ―Τι να σου πω τώ­ρα… Βρέ­θη­κα κι εγώ μα­ζί του χτες το βρά­δυ σε μια πα­ρέα σ’ ένα σπί­τι. ―Ε, και; ―Άκου να δεις τι έγι­νε: εί­πα­με να πού­με ό κα­θέ­νας ποιους έχει κα­λύ­τε­ρούς του φί­λους. Κι εγώ εί­πα τον Γιωρ­γά­κη μας τον Μαρ­κό­που­λο κι εσέ­να. ―Ε, και; ―Αυ­τός ο άν­θρω­πος μου ’κα­νε μια τρο­με­ρή επί­θε­ση για σέ­να, πώς εγώ κα­τα­δέ­χο­μαι να σ’ έχω κα­λύ­τε­ρό μου φί­λο! «Τον Κα­κί­ση;!», μου ’λε­γε και μου ξα­νά­λε­γε, κι αγριε­μέ­νος. Σί­γου­ρα δεν έχε­τε πο­τέ τσα­κω­θεί, βρε παι­δί μου; ―Μα και να ’χα­με, μω­ρέ Γιάν­νη, θα σου ’λε­γε ένας κα­νο­νι­κός άν­θρω­πος τέ­τοια, θα σου μι­λού­σε έτσι, θα σε πρό­σβα­λε εσέ­να πρώ­τα μ’ αυ­τόν τον τρό­πο, όταν του εί­πες ό,τι του εί­πες; Και δεν θα υπο­λό­γι­ζε, αν δεν τον τύ­φλω­νε το κό­μπλεξ και το μί­σος, πως εσύ θα μου το ’λε­γες αυ­τό οπωσ­δή­πο­τε την επο­μέ­νη; ―Δί­κιο έχεις. Λί­γο μυα­λό πα­ρα­πά­νω να ’χε …
Συμ­φω­νή­σα­με τό­τε με τον Βαρ­βέ­ρη πως το Κα­κό, τε­λι­κά, εί­ναι ένας ηλί­θιος. Και πιά­σα­με πια να μι­λά­με για πράγ­μα­τα ευ­χά­ρι­στα, για το σι­νε­μά.

(Από το ανέκ­δο­το βι­βλίο Νουάρ Στιγ­μές)