Περί παθών

1.

Ο φόβος
Είναι ένα τρομαγμένο θηρίο.
Πιαστήκαν τα μαλλιά του στα χέρια μου
Την ώρα που
με δάγκωνε
Κι εγώ
Δεν τον φοβόμουν
Έτσι που ήταν
Καραφλός
ικέτης

2.

Ο φόβος
είναι ένα σκοτεινό δρομάκι
Κάτω
Από τον κατάφωτο
Δρόμο του σπιτιού σου.
«Μην περάσεις ποτέ από κει και ξυπνήσει και σε φάει»
Μην ακούσεις εκείνον που φοβάται,
θα σε φάει κι αυτός
Περπάτα μόνο
Λιγάκι πιο γρήγορα
Και κλείσε τα μάτια
Μη σε περάσει
Για γενναίο.

3.

Ο φόβος είναι
Ένα ζωύφιο μπλεγμένο στα μαλλιά σου
Που θα πεθάνει
ακαριαία
Στην παλάμη σου.

Αν
τα κενά της μνήμης
έμοιαζαν
με τα κενά αέρος
θα τρανταζόμασταν στην ώση
και όχι στην ανάμνηση.

        *

Μα όλοι μας μαθαίνουμε
Μονάχα από το έδαφος
Τον τρόπο,
Τον χρόνο,
Και τον τόπο
Του εγκλήματος.

                *

Ψύχραιμος πάλευες να θυμηθείς –
λες και δεν τo ’ξερες:
Οι αναμνήσεις μόνες ξεπηδούν
άγρια λευκά κατσίκια,
για να επιστρέψουν
κάποτε
μαύρα πρόβατα.

Δε θα υπάρξει ο θεριστής χωρίς την άνοιξη.
Ούτε κι η άνοιξη θα ’ρθει
χωρίς χειμώνα.
Κι εγώ που τόσο αγαπώ τα καλοκαίρια
Διαλέγω πια τη συνταγή του φθινοπώρου:
Σπαρμός και φύλλα ξεραμένα
Να επιμένουν στο παρόν.

*
Και παίρνω πια στα χέρια μου
Εκείνο που μετράει τον καιρό
σε κόκκους άμμου.
Κι αν
Μου το δώσαν για κλεψύδρα,
Εγώ
Το πήρα για έρημο.

    *

Ο χρόνος
ο πανέμορφος
κάποτε θα πνιγεί στη λίμνη.
Αφού έτσι τό ’χει ο θρύλος –
οι νάρκισσοι να σπαν
χίλια κομμάτια.