Στο κέντρο της σκέψης του δεν βρισκόταν τα γεγονότα, ούτε η ερμηνεία τους αλλά οι εικόνες και ο ήχος τους ως και η τάξη πραγμάτων την οποία γεννούσαν καί αυτή σε δεύτερο χρόνο συνέθετε την αντίληψή του για τα γεγονότα.
Όμως και αυτή παράλλαζε ανάλογα με τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόταν κατά καιρούς τα φυσικά φαινόμενα· πότε δηλαδή με την αποσπασματική του γνώση γι’ αυτά, και πότε υπακούοντας στην επιθυμία της στιγμής να τα εντάξει στις αλληλουχίες των εικόνων του.
Έτσι οι μικρές φθορές του φεγγαριού που παρατηρουσε όταν γέμιζε και πλησίαζε πρός την πανσέληνο, καταγραφόταν μέσα του ανάλογα με τη βραδιά ή σαν ανεσκαμμένο πεδίο αστροναυτών (όπως υποδεχόταν εκείνα τα βήματά τους με την εξοντωτική βραδύτητα), ή όπως το λιγότερο λαμπερό κομμάτι του κύκλου τον οποίο αφόριζε το τηλεσκόπιο όταν πάνω σε μια βεράντα στη Μασσαχουσέτη του πρόσφερε τη δυνατότητα να χάνεται μέσα του, την ώρα που οι κουβέντες της παρέας τον έκαναν να πλήττει.
Κάποτε, πάλι, πέρασε τρία τέσσερα χρόνια μπροστά στο δίλημμα που του έθετε ένας πίνακας – δώρο απο αγαπημένο πρόσωπο, τον οποίο είχε κρεμάσει απέναντι απο το κρεβάτι του. Τον πίνακα είχε φιλοτεχνήσει ένας Σκανδιναβός ζωγράφος ο οποίος έβαλε μια οστεώδη γυμνή γυναίκα με ακάνθινο στεφάνι να μπαίνει ή να βγαίνει σε/από έναν μυθικό κήπο, ή καλύτερα έναν κήπο με μυθικη βλάστηση, μέσα από έναν κύκλο φωτός που παρέπεμπε κατευθείαν στο φεγγάρι ή που έμπαινε ή έβγαινε η που περνούσε όποτε ήθελε μέσα από το φεγγάρι προς το τοπίο ή έξω απ’αυτό. Τα πρώτα χρόνια είχε βεβαιωθεί πως η γυναίκα έβγαινε από το φεγγάρι ερμηνεύοντας κατα βάσιν τις κινήσεις πότε της αριστερής και πότε της δεξιάς παλάμης, τον τρόπο που στηριζόταν στον κύκλο προκειμένου να πηδήξει έξω, και την στροφή του γονάτου όπως κατηύθηνε το πέλμα της έτσι ώστε να εκτιναχθεί προς τα πίσω. Αργότερα, μετά τον δεύτερο τρίτο χρόνο και χωρίς ιδιαίτερη έκπληξη, οι ίδιες ακριβώς παλάμες φάνηκε να στηρίζουν το θώρακα που προσπαθούσε να εισβάλλει μέσα στον κύκλο του φωτός, τα δε γόνατα να ενισχύουν την προσπάθεια των πελμάτων να πατήσουν σταθερά στο έδαφος του κήπου. Παράπλευρες λεπτομέρειες όπως το ελαφρότατο λίκνισμα μιας συστάδας λουλουδιών κοντα στα μαλλιά της, μπορούσε βασανιστικά να ερμηνευτεί σαν αύρα εισόδου, αλλά και σαν λυπημένη παραδοχή της φύσης για την έξοδό της μέσα από το φως προς το πουθενά.
Αυτή η βεβαιότητα για την έξοδο κράτησε αρκετά χρόνια επίσης μέχρι που μιά αναμενόμενη και επι μακρόν μεθοδευμένη μετακόμιση προς την εξοχή, τοποθέτησε τον πίνακα (όχι τυχαία φαντάζομαι) σε κάποιον τοίχο που δεν απασχολούσε συχνά το βλέμμα του, και με τα χρόνια αυτή, έγινε η γυναίκα που μπαινοβγαίνει απ’ το φεγγάρι, γεγονός αρκετά συνεπές πλέον με τον τρόπο που εξελίχθηκε η σκέψη και το συναίσθημά του, μέσα στον σχετικισμό που του επέβαλαν τα γεγονοτα της τελευταίας δεκαετίας.
Μια άλλη μέρα βρήκε στο γραφείο του, την άκρη μιας πρόσκλησης που εξείχε απο την λοιπή αλληλογραφία ρουτίνας. Η πρόσκληση ήταν απο μια γκαλερί με χαρακτηριστικό λογότυπο –φτιαγμένο από γνωστό ζωγράφο–, ο οποίος έδειχνε ένα ανάερο μισό φεγγάρι αποσπασμένο από την καμπύλη ενός επίσης ανάερου S το οποίο αποτελούσε το αρχικό γράμμα της λέξης Selini· στο πίσω μέρος της κάρτας ένας συμπαγής ζωγραφισμένος όγκος από κρυσταλλο και χρωματιστό γυαλί, οδηγούσε προοπτικά προς τον ουρανό και προς μιά σελήνη ζωγραφισμένη σαν ιδεόγραμμα.
Σκέφτηκε εκείνη τη στιγμή ότι θα ήταν αδύνατον να διανοηθεί κανεις το ιδεόγραμμα ενός φεγγαριού, διότι αυτό θα συνιστουσε μια απλή πληροφορία, ενώ το ιδεόγραμμα της Σελήνης ένα ποίημα καθ’ εαυτώ. Θυμήθηκε ότι ο γιός του όταν έκλεινε τα δύο του είπε «μπαμπά έλα να δεις το φεγγάρι που ποτίζει τα λουλούδια»! Γνώριζε καλά ότι η σελήνη δεν θα πότιζε ποτέ τα λουλούδια, αλλά θα τα ακινητούσε μέσα σε ένα στιλπνό φως το οποίο ένα παιδάκι δεν θα μπορούσε να προσδιορίσει.
Κατέληξε έτσι στο συμπερασμα ότι το φεγγάρι και η σεληνη είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα φτιαγμένα από το ίδιο φως, με το ίδιο ακριβώς σχήμα, προορισμένα να παράγουν άλλες επιθυμίες και να ικανοποιούν άλλες ανάγκες, προορισμένα ίσως να μπερδεύουν τις ανάγκες με τις επιθυμίες – ιδιαίτερα όταν εμφανίζονται μέσα στη νύχτα σε διάφορα σημεία της γής, πίσω από βουνά ή μέσα από τη θαλασσα ανάμεσα στα δέντρα ή τις μπουγάδες.
Διότι πρέπει να σας πω ότι ένα βράδυ σε μια παράκτια ταβερνίτσα ενώ το φεγγάρι παράσερνε όλα τα μανταλάκια μιας μπουγάδας την ώρα που πηδούσε από τα εσώρουχα στις μαξιλαροθήκες φωτίζοντας τις γωνίες της ταράτσας, η σελήνη διαχεόταν πάνω στην ακινησία της υδάτινης επιφάνειας καλώντας όλους που την καταλάβαιναν, να την συναναστραφούν.
Την ίδια ώρα, οι γυναίκες της παρέας, μια Μαρία και μια Ελένη, διαπραγματευόταν την εξουσία τους, η μεν Μαρία μαζεύοντας στην ποδιά της το φεγγάρι για να πλύνει τα πόδια Του, η δε Ελένη μαζεύοντας στα μαλλιά της τη σελήνη, φέρνοντάς τον και οι δύο μπροστά σε ένα λαμπερό στρογγύλο δίλημμα, το οποίο δεν έχρηζε καμμίας απολύτως λύσης.
