Απόδοση στα ελληνικά: Αντιγόνη Βλαβιανού
Η φιλία είναι ένας μαγνήτης που έλκει την άφθαρτη πλευρά των λέξεων. Αρετή που βρίσκεται ενίοτε στις επιστολές που ανταλλάσουμε μεταξύ μας. Η εκτίμηση και η εμπιστοσύνη μάς ωθεί να αφηγηθούμε συχνά εαυτούς με πολύ απλά λόγια – πρόκειται για την άλλη πλευρά του φαίνεσθαι, η οποία, υιοθετώντας τη φτιαξιά της καθημερινής ζωής, διατυπώνει τα πιο ουσιώδη.
Αυτούς τους δύο ανθρώπους –οι οποίοι προέρχονται από δύo κόσμους που ευνόησαν τη γέννηση των πιο αρχαίων πολιτισμών και παραμένουν μεθυσμένοι από ένα φως ανοιχτό στο άπειρο, αρνητές της ορθοδοξίας, ονειρευτές ενός κόσμου πολυθεϊκού, ψύχραιμοι στη θέα του πολέμου, του έρωτα και του θανάτου, πολίτες της Μεσογείου, πολίτες της Δύσης και της ερήμου– αυτό που τους συνδέει ως κοινή πατρίδα είναι η ποίηση. Συχνάζουν στα μέρη της για να μάθουν να αρθρώνουν τις λέξεις με τον τρόπο του κάν’ το καινούργιο[1] του Έζρα Πάουντ.
Η Βηρυτός, η Αθήνα, τα ελληνικά νησιά, η Σικελία, το Παρίσι, είναι τα λιμάνια της νηολόγησής τους. Οι επιστολές τους διασταυρώνονται, ενίοτε, στον αέρα.
[…] (Το κείμενο αυτό να δημοσιευθεί ανωνύμως.)
Βρέθηκε στα κατάλοιπα του Δ.Τ.Α., με την ένδειξη: «Κείμενο για την αλληλογραφία Άδωνι – Άναλι». Αχρονολόγητο.
