Το βιβλίο La città del Sole του Δομινικανού
μοναχού Tommaso Campanella γράφτηκε μέσα
στη φυλακή της Ιεράς Εξέτασης στη Νάπολη γύρω
στο 1602.
Μέγιστο είδος της κυκλικής φιλοσοφίας και της
κρυπτικής ζωγραφικής του Giordano Bruno.
Πόλη λαμπρή που κατοικήθηκε έκτοτε μόνο από
της απαγόρευσης τη σιωπή και της απώθησης τη
μανία.
Αιρετικός άνεμος των μαλλιών της ο μέγιστος
ύπνος. Ο λοξός της πτήσης της νοσταλγός, ο
φρουρός του φωτός της.
Ο θάνατος.
Η υπόλοιπη ζωή μου ‒είπε‒ θα είναι αυτή η
ανυπολόγιστη πρόσκρουση της ηχώς της
προηγούμενης επί των μεγάλων ταμπλό της
ατέρμονης ροής των λέξεών μου, της πτώσης τους
η ανεπαίσθητη αιώρηση, όπως στέκονται για λίγο
στον διάφανο αέρα απορημένες και απόκρημνες
και κοιτούν το βάθος της ρέουσας και μάταιας
ύπαρξής τους και όπως αμέσως μετά κινούνται και
πέφτουν ‒με τεράστια ταχύτητα‒ στον
απροσπέλαστο βράχο του διχασμού τους, στο
τείχος του διάτρητου κενού αυτού που λέμε
επιθυμία, σώμα, παρία ή απροσδόκητη λήθη.
Ο Giorgio Vasari στο βιβλίο του για την
Αναγέννηση και τους μεγάλους δημιουργούς της
αναφέρει ότι ο Μιχαήλ Άγγελος, με επιμονή και
λεπτότητα εντομολόγου, διάλεγε τα μάρμαρα,
χάιδευε τις πέτρες στα βουβά λατομεία της
Καράρας, πριν τα χρησιμοποιήσει για τη δουλειά
του. Τις συντρόφευε, τις συνόδευε και τις
ακολουθούσε σε όλα τα επόμενα ‒δύσκολα και
πολύπλοκα‒ στάδια, μέχρι να φτάσουν ασφαλείς
στο εργαστήριό του.
Ο Freud, αντιθέτως, τόνισε πως η πρώτη ύλη του
ανθρώπου είναι ο σκοτεινός λίθος των ονείρων
του. Η άυλη άβυσσος των περίπλοκων τοπίων του
άγνωστου ύπνου του.
Εάν όχι ο βράχος του σημείου, όπου και το όνειρο
βουβαίνεται, σταματά και πετρώνει σαν πέτρα. Σαν
κόρυμβος περήφανος του άγνωστου στα κυματιστά
και ωραία μαλλιά της.
Ο Leonardo ‒εκτινασσόμενος στην αχανή και
δύσβατη επικράτεια της ψυχής του‒ εκδραμάτισε
τον διχασμό αυτόν. Δηλαδή δεν τον ζωγράφισε
ποτέ.
