90 Δευτερόλεπτα: Εβδομήντα εκατοστά ψυχής

Κάθε μήνα σας προτείνουμε έναν τρόπο
για να διασχίσετε 90 δευτερόλεπτα της κυριακάτικης ζωής σας. 
Τι ψυχή έχουν;

Οι ντόκτορες υποστηρίζουν πως ο προσωπικός χώρος μας εκτείνεται εβδομήντα εκατοστά μπροστά μας, σαράντα πίσω μας και εξήντα προς κάθε πλευρά μας. Οποιαδήποτε αποδοχή παραβίασης αυτού του χώρου από κάποιον άλλο σημαίνει πως κάτι το καλό αισθανόμαστε γι’ αυτόν, από απλή εμπιστοσύνη μέχρι μανικό πάθος.

Τα προκαταρκτικά

Βρισκόμαστε μέσα σε ένα αεροσκάφος γεμάτο με γήινους κάθε λογής. Γήινοι άσπροι, μαύροι, κίτρινοι, χορτοφάγοι, σαρκοφάγοι, με ονόματα δισύλλαβα ή χωρίς άλφα μέσα τους, γήινοι που δεν έχουν ανέβει ποτέ σε άλογο και γήινοι που δεν έχουν ανέβει ποτέ σε καμήλα, γήινοι με χοληστερίνη, με έμπνευση, με πυρετό, με νεύρα. Με νεύρα; Ναι, με νεύρα, όπως ο Α και η Β. Ξένοι μεταξύ τους, έτυχε να καθίσουν σε διπλανά καθίσματα. Τίποτα δεν τους χωρίζει, παρά μονάχα ο μεσαίος βραχίονας των καθισμάτων τους. Άρα κάθονται στην προλεταριακή οικονομική δεύτερη θέση, χωρίς σαμπάνιες, σολομούς, υποπόδια και κουβερτάκια. Καταραμένη φτώχια. Κι όπως είναι γνωστό, η φτώχια δεν θέλει μόνο καλοπέραση, αλλά φέρνει και γρίνια. Η οποία έχει αρχίσει εδώ και ώρα. Άρχισε πάνω από τον Όλυμπο και τώρα πετάμε πάνω από τις Βαυαρικές Άλπεις.

Α : Θα σου το κόψω το κουλό σου.

Β : Βρε άντε και πνίξου.

Α : Ουστ μωρή μουλάρα.

Α : Ουστ να πεις στα μούτρα σου, βλακέντιε.

Μη σας στενοχωρούν αυτές οι βαριές κουβέντες. Γιατί όσοι το επιθυμείτε μπορείτε να τις προσπεράσετε και στη θέση τους να επιλέξετε τις παρακάτω.

Α : Παρακαλώ, αγαπητή μου, βολέψτε το χεράκι σας, μη στριμώχνεστε.

Β : Είστε πολύ τζέντλεμαν.

Α : Ναι είμαι. Και νομίζω πως σας έχω ερωτευτεί.

Β : Σας αρέσουν τα παιδιά; Πόσα θα θέλατε να κάμουμε;

Και τώρα, δράση 90′′

Το αν θα συμβεί ο πρώτος ή ο δεύτερος διάλογος εξαρτάται από την προσωπική έλξη ή απώθηση που υπάρχει ανάμεσα σε αυτούς τους δύο ξένους γήινους. Εξαρτάται, δηλαδή, από το πώς θα υποδεχτεί ο ένας την παραβίαση του προσωπικού του χώρου από τον άλλον. Ο μεσαίος βραχίονας των καθισμάτων τους βρίσκεται στην τομή των προσωπικών τους χώρων. Κι έχει αποδειχθεί μετά από έρευνες της κοινωνικής ψυχολογίας πως οι άντρες διεκδικούν περισσότερο προσωπικό χώρο, τον οποίο παραχωρούν μόνο αν τους διατάξουν οι ορμόνες τους. Γι’ αυτό και στα αεροπλάνα, οι άντρες που, τελικά, καταφέρνουν και αποκτούν την αποκλειστική χρήση του κοινού μεσαίου βραχίονα από την άγνωστη διπλανή συνεπιβάτιδά τους είναι πενταπλάσιοι από τον αντίστοιχο αριθμό των νικητριών γυναικών. Και δεν τα υποστηρίζουμε εμείς αυτά. Κοτζαμάν πανεπιστήμιο τα ανακοίνωσε, το νεοϋρκέζικο Saint Bonaventure, παρακολουθώντας 852 διαφορετικούς συνεπιβάτες σε είκοσι διαφορετικές πτήσεις. Καταξοδεύτηκαν πάλι.

Οι ντόκτορες υποστηρίζουν πως ο προσωπικός χώρος μας εκτείνεται εβδομήντα εκατοστά μπροστά μας, σαράντα πίσω μας και εξήντα προς κάθε πλευρά μας. Οποιαδήποτε αποδοχή παραβίασης αυτού του χώρου από κάποιον άλλον σημαίνει πως κάτι το καλό αισθανόμαστε γι’ αυτόν, από απλή εμπιστοσύνη μέχρι μανικό πάθος. Βέβαια, σε περιπτώσεις όπου δεν μπορούμε να αποφύγουμε αυτήν την παραβίαση, μέσα στο βαγόνι του μετρό για παράδειγμα, ή μέσα στο γραφείο του διευθυντή, τότε, λένε πάλι οι ντόκτορες, το μυαλό μας δημιουργεί την ψευδαίσθηση πως η παραβίαση έγινε από κάποιο άψυχο αντικείμενο και όχι από άνθρωπο. Τέλος χρόνου.

Αμέσως μετά

Επιμύθιο που απευθύνεται στις γυναίκες οι οποίες ενώ ταξιδεύουν με αεροπλάνο, προσπαθούν να διεκδικήσουν τη χρήση του μεσαίου κοινού βραχίονα των καθισμάτων από τον διπλανό άγνωστο συνεπιβάτη τους: «Καλή μου, δεν ωφελεί να παλεύεις με το γουρούνι στις λάσπες. Και εσύ θα λερωθείς, και το γουρούνι θα περάσει υπέροχα.»