Paul Éluard - Φτερουδελίτσα

Κά­νε την καρ­διά σου παι­δι­κή!

Μια φο­ρά κι έναν και­ρό ήταν ένα μι­κρό χα­ρι­τω­μέ­νο κο­ρι­τσά­κι, σχε­δόν πιο χα­ρι­τω­μέ­νο κι από σέ­να. Τό­σο ελα­φρύ, που μό­λις γεν­νή­θη­κε τα ’χα­σε η μα­μά του, για­τί δεν το ένιω­θε να βα­ραί­νει κα­θό­λου στην αγκα­λιά της. Γι’ αυ­τό και της έδω­σαν ένα όνο­μα ελα­φρύ: Φτε­ρου­δε­λί­τσα.

Με­γά­λω­νε τό­σο κα­λά η Φτε­ρου­δε­λί­τσα, που σι­γά σι­γά έγι­νε η πιο όμορ­φη απ’ όλα τα κο­ρί­τσια. Έτσι, που μες στη χώ­ρα λέ­γα­νε «ελα­φριά κι όμορ­φη σαν τη Φτε­ρου­δε­λί­τσα».

Όπως εγώ λέω πα­ντού πό­σο όμορ­φη κι ελα­φριά εί­σαι…

Η Φτε­ρου­δε­λί­τσα έτρε­χε πο­λύ γρή­γο­ρα, πιο γρή­γο­ρα κι απ’ τα με­γά­λα τ’ αγό­ρια. Πη­δώ­ντας μά­λι­στα, κα­τά­φερ­νε να μα­ζεύ­ει όλα τα πιο ψη­λά φου­ντού­κια από τις φου­ντου­κιές, τα πιο ψη­λά μή­λα από τις μη­λιές, ακό­μη και τα κε­ρά­σια της με­γά­λης κε­ρα­σιάς που συ­νή­θως τ’ αφή­νουν για τα που­λιά.

Κα­θό­ταν στα λε­πτού­τσι­κα κλα­διά χω­ρίς να τα σπά­ει, ακρι­βώς σαν που­λί. Δεν φό­βι­ζε, όμως, κα­θό­λου τα που­λιά. Μπο­ρού­σε να τα κοι­τά­ζει στα μά­τια όπως εγώ κοι­τάω εσέ­να. Μπο­ρού­σε να τ’ ακού­ει, από πο­λύ κο­ντά, να δι­η­γού­νται τις δι­κές τους ιστο­ρί­ες. Εάν τολ­μού­σε, θα τα χάι­δευε κιό­λας.

Όταν μ’ έναν πή­δο ξα­να­κα­τέ­βαι­νε στη χλόη, λυ­πό­ταν τις ακρί­δες, τις καη­μέ­νες τις ακρί­δες, πρά­σι­νες και αδέ­ξιες σαν τα βα­τρά­χια που κα­κο­πα­θαί­νουν τό­σο! Πιο πο­λύ, όμως, αγα­πού­σε τις πε­τα­λού­δες. Τις ζή­λευε όταν τις έβλε­πε να στρι­φο­γυρ­νούν ευ­τυ­χι­σμέ­νες σαν ψά­ρια μέ­σα στο νε­ρό.

Η Φτε­ρου­δε­λί­τσα ήξε­ρε κα­λά πως δεν μπο­ρού­σε να πε­τά­ξει, αφού δεν εί­χε φτε­ρά. Ήταν απλά πο­λύ ελα­φριά, σχε­δόν όσο ένα φύλ­λο, όσο ένα άχυ­ρο, ή, ακό­μα κα­λύ­τε­ρα, όσο οι μι­κροί φτε­ρω­τοί σπό­ροι της πι­κρα­λί­δας, όσο οι φλο­γί­τσες που ο άνε­μος τις τα­ξι­δεύ­ει μα­κριά…

Μη σε πά­ρει ο αέ­ρας, Φτε­ρου­δε­λί­τσα, πρό­σε­χε! Να εί­σαι φρό­νι­μη, ο άνε­μος μπο­ρεί να σε πά­ει εκεί που δεν θες να πας.

Τη νύ­χτα η Φτε­ρου­δε­λί­τσα ονει­ρευό­ταν ότι πε­τού­σε πά­νω απ’ το σπί­τι της, γύ­ρω από το ρο­λόι της πό­λης, κι ότι διέ­σχι­ζε το πο­τά­μι πά­νω από ένα πλή­θος κο­λυμ­βη­τών, πά­νω από τα λευ­κά πα­νιά των κα­ρα­βιών. Πό­τε πό­τε, μά­λι­στα, τρα­βού­σε κρυ­φά τα πού­που­λα από το αφρά­το κόκ­κι­νο πά­πλω­μά της για να τα φυ­σή­ξει απ’ το πα­ρά­θυ­ρο και να τα δει ν’ ανε­βαί­νουν στον πρω­ι­νό ου­ρα­νό.

Στα πα­ρα­μύ­θια που προ­τι­μού­σε, υπήρ­χαν πά­ντα παι­διά που τα­ξί­δευαν πά­νω στα φτε­ρά ενός αε­τού, ενός πε­λαρ­γού, ενός μι­κρού δια­βό­λου ή πά­νω σ’ ένα ιπτά­με­νο χα­λί. Και θαύ­μα­ζε πο­λύ τον φί­λο της τον Πέ­τρο, για­τί μια φο­ρά εί­χε πε­τά­ξει με αε­ρο­πλά­νο.

Στις τέσ­σε­ρις τ’ από­γευ­μα, όταν γυρ­νού­σε από το σχο­λείο, έτρω­γε γρή­γο­ρα το φα­γη­τό της και ακό­μα πιο γρή­γο­ρα ανέ­βαι­νε ψη­λά στην κο­ρυ­φή ενός έλα­του, απέ­να­ντι απ’ το σπί­τι της. Τρία κλα­διά τής χρη­σί­μευαν για πο­λυ­θρό­να στα μέ­τρα της. Και μέ­χρι να βα­σι­λέ­ψει ο ήλιος, και η μα­μά της ανή­συ­χη ν’ αρ­χί­σει να τη φω­νά­ζει, κα­θό­ταν εκεί συ­ζη­τώ­ντας με τους φί­λους της τα που­λιά.

Δεν εί­ναι, τε­λι­κά, πιο δύ­σκο­λο να μι­λάς με τα που­λιά απ’ το να μι­λάς με οποιον­δή­πο­τε πά­νω στη γη: εσύ μι­λάς, το που­λί πα­ρι­στά­νει ότι κα­τα­λα­βαί­νει, σου απα­ντά, κι εσύ με τη σει­ρά σου πα­ρι­στά­νεις ότι κα­τα­λα­βαί­νεις κι απα­ντάς. Το θέ­μα εί­ναι ν’ ακού­με ο ένας τον άλ­λον που μι­λά, να γνω­ρί­ζου­με κα­λά τι λέ­με. Εάν σε ρω­τή­σω: «Θέ­λεις ένα γλυ­κό;» κα­μώ­νε­σαι πως κα­τα­λα­βαί­νεις και σου το δί­νω. Εάν σε απει­λή­σω πως θα τις φας, δεί­χνεις πως κα­τα­λα­βαί­νεις, μα δεν σε δέρ­νω. Έτσι, άλ­λω­στε, κά­νεις κι εσύ που φλυα­ρείς με την κού­κλα σου, με το αρ­κου­δά­κι, με τον σκύ­λο σου.

Όταν η Φτε­ρου­δε­λί­τσα γυρ­νού­σε σπί­τι της, έκ­πλη­κτα τ’ αδέλ­φια της την άκου­γαν να επα­να­λαμ­βά­νει τρα­γου­δώ­ντας όλα όσα έλε­γαν τα που­λιά, για όλες τους τις πε­ρι­πέ­τειες, για όλες τις οι­κο­γε­νεια­κές υπο­θέ­σεις που κλω­θο­γύ­ρι­ζαν γύ­ρω από τις φω­λιές και ανα­κά­τευαν λέ­ξεις όπως: φτε­ρά, πρωί, ου­ρα­νός, φό­βος της κα­ται­γί­δας, φό­βος των αε­ρο­πλά­νων.

Πο­τέ δεν στα­μα­τού­σε να τρα­γου­δά­ει η Φτε­ρου­δε­λί­τσα, κι όταν τρα­γου­δού­σε, σειό­ταν ολό­κλη­ρη σαν να ήταν ντυ­μέ­νη με φτε­ρά. Εν­θου­σια­σμέ­νοι οι γο­νείς της που εί­χαν τό­σο χα­ρού­με­νη κό­ρη, συ­νή­θι­σαν το γε­γο­νός ότι δεν ήταν σαν τ’ άλ­λα παι­διά, ότι δεν ζού­σε και πο­λύ πά­νω στη γη.

Μέ­σα στον κό­σμο των που­λιών η Φτε­ρου­δε­λί­τσα δεν εί­χε πα­ρά μό­νο φί­λους. Σπουρ­γί­τια, αη­δό­νια και σπί­νοι τής μά­θαι­ναν πά­ντα και­νούρ­για παι­χνί­δια, τού­μπες και κου­τρου­βά­λες που να πε­θαί­νεις στα γέ­λια. Τρό­πους λε­πτε­πί­λε­πτους, αστεί­ους και συ­νά­μα τρυ­φε­ρούς. Με τις κα­ρα­κά­ξες και με τα κο­τσύ­φια έπαιρ­νε ένα ύφος πο­νη­ριάς. Με τα πε­ρι­στέ­ρια γουρ­γού­ρι­ζε και ανα­στέ­να­ζε βα­θιά, δεί­χνο­ντας ότι επι­θυ­μού­σε αλη­θι­νά κά­θε τι δι­κό τους.

Τό­σο κο­ντά στους φί­λους της ένιω­θε η Φτε­ρου­δε­λί­τσα, που τους βοη­θού­σε να φτιά­χνουν τις φω­λιές τους. Τους έφερ­νε νη­μα­τά­κια από το πλε­κτό της για να ζε­σταί­νο­νται τα μι­κρά τους. Για­τί ήταν με­γά­λο γε­γο­νός για κεί­νη να βλέ­πει τα ροζ αυ­γά, τα πρά­σι­να, τα κί­τρι­να, τ’ αλη­θι­νά αυ­γά του Πά­σχα, να γί­νο­νται μι­κρά που­λά­κια. Η Φτε­ρου­δε­λί­τσα τ’ αγα­πού­σε όσο και τις κού­κλες της. Της έμοια­ζαν, δεν εί­χαν πού­που­λα και εί­χαν τό­σο μι­κρά φτε­ρά αυ­τά τα μι­κρού­λια βρέ­φη, που άνοι­γαν ένα τε­ρά­στιο ράμ­φος σαν κα­μι­νά­δα. Πό­σο χα­ζού­λια φαί­νο­νταν τη στιγ­μή που δί­στα­ζαν να πε­τά­ξουν! Κι όμως λι­γό­τε­ρο χα­ζά απ’ τη Φτε­ρου­δε­λί­τσα, που δεν θα μπο­ρού­σε πο­τέ να πε­τά­ξει, αφού της έλει­παν τα φτε­ρά.

Το πρωί μά­ταια η Φτε­ρου­δε­λί­τσα έστρι­βε τον λαι­μό της για να δει την πλά­τη της στον κα­θρέ­φτη … Πο­τέ τα μυ­τε­ρά της κό­κα­λα, που η μα­μά της τ’ απο­κα­λού­σε ωμο­πλά­τες, δεν απο­φά­σι­ζαν να με­γα­λώ­σουν. Ήταν ένα μι­κρό κο­ρί­τσι· δεν ήταν ένα μι­κρό που­λί, πα­ρά μό­νο για τη μη­τέ­ρα της.

Κι ήθε­λε τό­σο πο­λύ ν’ ακο­λου­θή­σει τους φτε­ρω­τούς φί­λους της. Έλε­γε στον εαυ­τό της πως δεν θα με­γα­λώ­σει πο­τέ. Να με­γα­λώ­σει, σή­μαι­νε γι’ αυ­τήν ν’ απο­κτή­σει φτε­ρά.

Εσύ, βλέ­πεις, με­γα­λώ­νεις τό­σο πο­λύ μέ­σα στην καρ­διά μου, που πι­στεύω ότι εί­σαι πιο με­γά­λη από μέ­να. Κι όμως δεν ξέ­ρεις να πε­τάς. Αλ­λά ξέ­ρεις να βρί­σκε­σαι εδώ, στο πλάι μου.

Μια ωραία μέ­ρα που η Φτε­ρου­δε­λί­τσα εί­χε εγκα­τα­στα­θεί πά­νω στο έλα­τό της, έβα­λε τα κλά­μα­τα. Όλα τα που­λιά πε­τού­σαν, τι­τί­βι­ζαν πα­ντού στην εξο­χή, χω­ρίς να της δί­νουν με­γά­λη ση­μα­σία. Ήταν, μά­λι­στα, τό­σο κα­θα­ρός ο ου­ρα­νός, που και ο ήλιος ακό­μη φαι­νό­ταν να έχει φτε­ρά. Μα ήταν μό­νη, όπως δεν εί­σαι εσύ πο­τέ, εσύ που σ’ αγα­πά­με και ξέ­ρεις ν’ αντα­πο­δί­δεις στον κα­θέ­να την αγά­πη του.

Η Φτε­ρου­δε­λί­τσα έκλαι­γε, έκλαι­γε …Ξαφ­νι­κά ένιω­σε πά­νω στα μά­γου­λά της μια μι­κρή, τρα­χιά γλώσ­σα και μια με­τα­ξω­τή πα­του­σί­τσα τό­ση δα, να σκου­πί­ζουν τα δά­κρυά της. Ση­κώ­νο­ντας τα μά­τια της, εί­δε ακρι­βώς μπρο­στά της τον εκ­πλη­κτι­κό­τε­ρο σκί­ου­ρο του κό­σμου. Η γού­να του έλα­μπε σαν φω­τιά, η ου­ρά του ήταν φου­ντω­τή και τα ζω­η­ρά μά­τια του μι­λού­σαν γρη­γο­ρό­τε­ρα κι απ’ το πιο φλύ­α­ρο στό­μα:

– Θέ­λεις πραγ­μα­τι­κά να πε­τά­ξεις, να πε­τά­ξεις σαν τα που­λιά, σαν την κίσ­σα και τον με­λισ­σο­φά­γο,σαν τον κοκ­κι­νο­λαί­μη και το μπλε κο­τσύ­φι; Θέ­λεις ν’ ακο­λου­θείς τα σύν­νε­φα, το κέ­φι, τις επι­θυ­μί­ες σου; Θέ­λεις ν’ απο­κτή­σεις φτε­ρά; Αλ­λά δεν θα έχεις πια χέ­ρια, δεν θα εί­σαι πια ένα κα­νο­νι­κό κο­ρί­τσι, σαν αυ­τά που ζουν πά­νω στη γη. Μή­πως το με­τα­νιώ­σεις;

– Όχι, όχι, έλε­γε η Φτε­ρου­δε­λί­τσα. Αχ κύ­ριε Σκί­ου­ρε, δώ­στε μου φτε­ρά!

– Κα­λά, απά­ντη­σε ο σκί­ου­ρος, όμως αν το με­τα­νιώ­σεις, έλα να με βρεις αύ­ριο στο ηλιο­βα­σί­λε­μα· θα υπάρ­χει ακό­μα χρό­νος για να ξα­να­γί­νεις, όπως πριν.

Έτσι λοι­πόν, ο σκί­ου­ρος ανοι­γό­κλει­σε τα βλέ­φα­ρά του και εί­πε κά­τι λέ­ξεις πο­λύ τρυ­φε­ρές και πο­λύ σο­φές συ­νά­μα. Τό­τε η Φτε­ρου­δε­λί­τσα αι­σθάν­θη­κε γαρ­γα­λη­τά σ’ όλο το μή­κος των χε­ριών της: ένα λε­πτό άσπρο χνού­δι άρ­χι­σε να τα κα­λύ­πτει και ύστε­ρα εμ­φα­νί­στη­καν λευ­κά πού­που­λα. Η Φτε­ρου­δε­λί­τσα εί­χε φτε­ρά!

Τρε­λή από χα­ρά όρ­μη­σε απ’ το έλα­το, κα­τέ­βη­κε ως τη χλόη, ανα­πή­δη­σε ίσα­με την ορο­φή του σπι­τιού και χά­θη­κε σαν βέ­λος προς το γει­το­νι­κό δά­σος. Από δέ­ντρο σε δέ­ντρο χαι­ρε­τού­σε τρα­γου­δώ­ντας τους φί­λους της κι όλοι τους την ακο­λου­θού­σαν, πιο ευ­χα­ρι­στη­μέ­νοι θα ’λε­γες κι απ’ την ίδια.

Με­θυ­σμέ­νη απ’ την τα­χύ­τη­τα, η Φτε­ρου­δε­λί­τσα πή­γε πο­λύ μα­κριά… Ο ερ­χο­μός της νύ­χτας την ξάφ­νια­σε. Χω­ρίς καν να δει τα αστέ­ρια, απο­κοι­μή­θη­κε στην κο­ρυ­φή μιας με­γά­λης βε­λα­νι­διάς, με το κε­φά­λι ανά­με­σα στα φτε­ρά. Ευ­τυ­χώς που μια γέ­ρι­κη κου­κου­βά­για, πο­λύ σο­βα­ρή, ανέ­λα­βε την υπο­χρέ­ω­ση να την προ­σέ­χει.

Η Φτε­ρου­δε­λί­τσα ξύ­πνη­σε απ’ τη χα­ρού­με­νη φα­σα­ρία που έκα­ναν τα που­λιά, κα­θώς χαι­ρε­τού­σαν την ανα­το­λή του ήλιου. Πρώ­τη φο­ρά ξυ­πνού­σε στο ύπαι­θρο και της φά­νη­κε εξαί­σιο! Ύστε­ρα από λί­γο, όμως, ένιω­θε να πε­θαί­νει της πεί­νας κι ανα­ρω­τή­θη­κε ανή­συ­χη μή­πως εί­χε πε­ρά­σει η ώρα για το σχο­λείο. Οι φί­λοι της έπαιρ­ναν το πρω­ι­νό τους, σπό­ρους και μι­κρά σκου­λη­κά­κια. Η Φτε­ρου­δε­λί­τσα ονει­ρευό­ταν γά­λα με κα­φέ και φέ­τες ψω­μί με βού­τυ­ρο ! Μα τι χα­ζή που ήταν: με δυο φτε­ρο­κο­πή­μα­τα θα ’φτα­νε σπί­τι.

Ανέ­βη­κε πο­λύ ψη­λά, για να δει το σπί­τι της, και όρ­μη­σε από το ανοι­χτό πα­ρά­θυ­ρο μες την κου­ζί­να, όπου γύ­ρω απ’ το τρα­πέ­ζι βρι­σκό­ταν η οι­κο­γέ­νεια. Όλοι ανα­κου­φί­στη­καν που την εί­δαν να έρ­χε­ται, έδει­χναν όμως έκ­πλη­κτοι από την και­νούρ­για της εμ­φά­νι­ση.

Η Φτε­ρου­δε­λί­τσα ρί­χτη­κε στην αγκα­λιά της μη­τέ­ρας της. Μα αλί­μο­νο, τα φτε­ρά δεν ήξε­ραν πώς να σφι­χτα­γκα­λιά­σουν. Κι όταν πή­γε να φά­ει, έπρε­πε να την τα­ΐ­σουν στο στό­μα σαν να ’ταν μω­ρό. Τ’ αδέλ­φια της, που πριν θαύ­μα­ζαν τα φτε­ρά της, τώ­ρα άρ­χι­σαν να την κο­ροϊ­δεύ­ουν. Και πώς θα ση­κώ­νει τη σά­κα της! ...Πώς θα γρά­φει στο σχο­λείο!…

Βέ­βαια, μό­λις βγή­καν, πή­ρε την εκ­δί­κη­σή της: Ενώ οι άλ­λοι περ­πα­τού­σαν στον δρό­μο, η Φτε­ρου­δε­λί­τσα περ­νού­σε πά­νω απ’ τα κε­φά­λια τους και πε­τώ­ντας ξε­μά­κραι­νε αφή­νο­ντάς τους πο­λύ πί­σω. Ανέ­βαι­νε ψη­λά, μέ­χρις ότου όλοι τής φαί­νο­νταν σαν μυρ­μή­γκια, και ύστε­ρα βου­τού­σε πά­νω στη μι­κρή συ­ντρο­φιά, τρο­μά­ζο­ντάς την.

Πό­σο αστεί­οι φαί­νο­νταν από ψη­λά όλοι μα­ζί στρι­μωγ­μέ­νοι, κοι­τά­ζο­ντας προς τον ου­ρα­νό. Αλ­λά για­τί ο μι­κρός Πέ­τρος έδει­χνε να μην εν­δια­φέ­ρε­ται για τις φι­γού­ρες της, σκέ­φτη­κε αρ­γό­τε­ρα πιο νη­φά­λια η Φτε­ρου­δε­λί­τσα κα­θώς ξα­να­βρέ­θη­κε μες στην κά­μα­ρά της. Ο Πέ­τρος… Αλή­θεια, δεν θα μπο­ρού­σε πια να τρέ­χει στα χω­ρά­φια μα­ζί του, χέ­ρι χέ­ρι, να γυ­ρεύ­ου­νε μα­νι­τά­ρια ή να μα­ζεύ­ουν αγριο­νε­ρα­γκού­λες;

Έπει­τα, σκέ­φτη­κε την κού­κλα της, που την εί­χε πα­ρα­με­λή­σει πο­λύ. Πώς θα την έντυ­νε, πώς θα την άλ­λα­ζε; Πό­σο άβο­λα εί­ναι τα φτε­ρά όταν δεν θες να πε­τάς! Η Φτε­ρου­δε­λί­τσα κά­θι­σε στη μι­κρή πο­λυ­θρό­να της –σε τι θα της χρη­σί­μευαν πια τα μπρά­τσα της πο­λυ­θρό­νας;– κι άρ­χι­σε να μπαί­νει σε βα­θιές σκέ­ψεις. Κα­τα­λά­βαι­νε την προει­δο­ποί­η­ση του χρυ­σού σκί­ου­ρου. Νο­σταλ­γού­σε τα χέ­ρια της, ήθε­λε να ξα­να­γί­νει ένα αλη­θι­νό κο­ρί­τσι...

Δεν εί­χε πια λε­πτό για χά­σι­μο: οι τε­λευ­ταί­ες ακτί­νες του ήλιου γλι­στρού­σαν πί­σω από τον ορί­ζο­ντα. Τρε­λή από αγω­νία η Φτε­ρου­δε­λί­τσα πέ­τα­ξε για τε­λευ­ταία φο­ρά μέ­χρι το έλα­το. Ο σκί­ου­ρος ήταν ακρι­βής στο ρα­ντε­βού και εί­χε, μά­λι­στα, την ευ­γέ­νεια να μην της κά­νει ερω­τή­σεις – το πρό­σω­πο της Φτε­ρου­δε­λί­τσας, άλ­λω­στε, έδει­χνε φα­νε­ρά τι ήθε­λε–, και δεν άρ­χι­σε να θριαμ­βο­λο­γεί λέ­γο­ντας «Σ’ το εί­χα πει …», όπως κά­νουν πο­λύ συ­χνά οι με­γά­λοι. Ξα­νά, λοι­πόν, τα σπιν­θη­ρο­βό­λα του μά­τια πρό­φε­ραν τις μα­γι­κές λέ­ξεις. Και να η Φτε­ρου­δε­λί­τσα μας τό­σο χα­ρού­με­νη, που ξα­να­βρή­κε τα χέ­ρια της, όσο ήταν κι εχθές που απο­κτού­σε φτε­ρά!

Αρ­γά αρ­γά, η Φτε­ρου­δε­λί­τσα κα­τέ­βη­κε κλα­δί κλα­δί στο έδα­φος μα­ζί με τους άλ­λους, μ’ όλους τους άλ­λους, κι αυ­τούς που εί­ναι ελα­φρείς κι αυ­τούς που δεν εί­ναι τό­σο, κι αυ­τούς που περ­πα­τούν κοι­τώ­ντας τις πέ­τρες του δρό­μου, κι αυ­τούς που κοι­τούν τον ου­ρα­νό, κι αυ­τούς που ξέ­ρουν πως τα μι­κρά κο­ρί­τσια δεν μπο­ρούν να πε­τούν κι αυ­τούς που σκέ­φτο­νται πως μια μέ­ρα, εάν το θέ­λουν πραγ­μα­τι­κά όλα τ’ αγό­ρια και τα κο­ρί­τσια, θα μπο­ρέ­σουν, μέ­νο­ντας όπως εί­ναι, να έχουν και χέ­ρια και φτε­ρά, και να βρί­σκο­νται την ίδια στιγ­μή στη γη και στον ου­ρα­νό.

Από­ψε σού δι­η­γή­θη­κα την ιστο­ρία που πε­ρί­με­νες... την ιστο­ρία που κά­νει την καρ­διά μου κα­λύ­τε­ρη και τα μά­τια σου γε­μά­τα εμπι­στο­σύ­νη.

Paul Éluard “Grain-d’aile”

• Ο Πωλ Ελυάρ (πραγ­μα­τι­κό όνο­μα: Eugène Émile Paul Grindel, 1895-1952) ήταν Γάλ­λος συγ­γρα­φέ­ας και ποι­η­τής, ο οποί­ος δρα­στη­ριο­ποι­ή­θη­κε στα καλ­λι­τε­χνι­κά ρεύ­μα­τα του ντα­νταϊ­σμού και του υπερ­ρε­α­λι­σμού, θε­ω­ρεί­ται μέ­χρι σή­με­ρα ένας από τους ση­μα­ντι­κό­τε­ρους Γάλ­λους ποι­η­τές.

ΒΡΕΙ­ΤΕ ΤΑ ΒΙ­ΒΛΙΑ ΤΟΥ  Πωλ Ελυάρ  ΣΤΟΝ ΙΑ­ΝΟ.