«Όσο θα υπάρχει η οικογένεια, τόσο θα υπάρχει και η ηθική, και μέχρι τότε η ανθρωπότητα δεν θα μπορέσει ποτέ να θεωρηθεί ελεύθερη»
Όταν με ρωτούν πώς θα μπορούσαν να ακούσουν τη μουσική μου από τις παραστάσεις, η απάντηση έρχεται αυθόρμητα: δείτε την παράσταση.
Είδα τις κόρες του Κάδμου να τρώνε ξύλο στην Ομόνοια / Και να ωρύονται μεθυσμένες μιλώντας ξένες γλώσσες / Είδα τον Άγγελο [...]
όλα τ’ άλλα κτήρια και τα πλάσματα, όλα τα κύματα, τα καράβια και τα δάση της γης περιέχονταν σε τούτο το υφαντό
Το έργο «Αντόνιο ή Το μήνυμα» της Λούλας Αναγνωστάκη θα αποτελέσει το αντικείμενο του παρόντος κειμένου
Στο μπαρόκ παρεκκλήσι της αδελφότητος των Brigittines, στο κέντρο των Βρυξελλών, η παράσταση «Τιτάνες» του Ευριπίδη Λασκαρίδη
Τα ευρωπαϊκά έθνη στέκονται, αυτήν τη στιγμή, στο κατώφλι μιας δεύτερης μοντερνικότητας, πολύ διαφορετικής όμως
