Πώς παρουσιάζεται (ή εννοείται) η θάλασσα επί σκηνής […] ανάγεται σε ζήτημα αισθητικό, κοινωνικό και οντολογικό
Η θεατρική ζωή της χώρας είναι μια ατελείωτη διασκευή. Μια παραλλαγή του όμοιου, ένας εκ νέου συνδυασμός ήδη υπαρχόντων πραγμάτων.
Η δραματουργία του Δημητριάδη είναι ριζικά ιδεολογική, αλλά και πολιτισμικά διάφορη προς οτιδήποτε παραδεδομένο ως κανονικό.
Η έντονη προβολή της υλικότητας του σώματος είναι μια απάντηση του σύγχρονου θεάτρου στην κυριαρχία των εικονικών σωμάτων.
Σύντομες σημειώσεις για το θέατρο
... σημαίνει μια σειρά από απρόσωπα ρήματα: συμβαίνει, πρέπει, φαίνεται, λέγεται…
Το νιώθεις ότι είναι μια λυκοφιλία. Ίσα-ίσα μερικά λόγια για να γνωριστείτε […]
Ο Μαρκήσιος ντε Σαντ, ο Αισχύλος και η εμβρυολογία της πατριαρχίας – «Τίνος είναι, ρε γυναίκα, τα παιδιά;»
«Όσο θα υπάρχει η οικογένεια, τόσο θα υπάρχει και η ηθική, και μέχρι τότε η ανθρωπότητα δεν θα μπορέσει ποτέ να θεωρηθεί ελεύθερη»
Όταν με ρωτούν πώς θα μπορούσαν να ακούσουν τη μουσική μου από τις παραστάσεις, η απάντηση έρχεται αυθόρμητα: δείτε την παράσταση.
Είδα τις κόρες του Κάδμου να τρώνε ξύλο στην Ομόνοια / Και να ωρύονται μεθυσμένες μιλώντας ξένες γλώσσες / Είδα τον Άγγελο [...]
όλα τ’ άλλα κτήρια και τα πλάσματα, όλα τα κύματα, τα καράβια και τα δάση της γης περιέχονταν σε τούτο το υφαντό
