Το Τόκιο αρχίζει να κινείται απότομα. Αναδιπλώνεται σαν τεράστιο παραφουσκωμένο ψάρι που θέλει να βγει από τα νερά της λίμνης του
Τη φράση του ποιητή την έχω μάθει απέξω: «Τα ταξίδια είναι οι ίδιοι οι ταξιδιώτες. Αυτό που βλέπουμε δεν είναι αυτό που βλέπουμε»
Θέλοντας και μη αισθάνομαι πάλι τον εσωτερικό παλμό. Συνιστά την επιβεβαίωση της ισχύος των πνευματικών φορτίων μας
Σήμερα υπάρχει ένα διεθνές βραβείο που δίνεται σε ποιητές που δραστηριοποιούνται μέσα, πέραν και έξω από το βιβλίο.
Στους τέσσερις συγγραφείς αυτού του τεύχους έχει δοθεί η φράση: «την επόμενη θα σου δείξω το ροζ πιπέρι»
Πώς ήταν δυνατόν να μην έχουμε ψυλιαστεί καν τη έλλειψη αυτού του στοιχείου για την αρμονία του σύγχρονου ελληνικού περιβάλλοντος;
Στους τέσσερις συγγραφείς αυτού του τεύχους έχει δοθεί η φράση: «πρώτη φορά πληρώνω ζιγκολό»
Στους (δύο) συγγραφείς αυτού του τεύχους έχει δοθεί η κορωνίδα των φράσεων:: «Πρώτη σου φορά στη Σαγκάη;».
Στην ερώτηση «Είναι η πραγματική παγκόσμια αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη;» η απάντηση είναι αναμφίβολα ΝΑΙ
Από σκυρόδεμα, βαμμένη με κιννάβαρι, η ιερατική πύλη δεν θέλει προφανώς να εντυπωσιάσει ούτε να παραπέμψει σε μια χλιδή νοημάτων
Στις τέσσερις συγγραφείς αυτού του τεύχους έχει (αδίκως) δοθεί η φράση: «Είχαν δίκιο»
Μια περιδιάβαση με τον Υπερσιβηρικό, με αφορμή ένα ταξιδιωτικό βιβλίο.
