Με ξύλινα ποδάρια ο χρόνος δραπετεύει…
Στην κατάστασή που βρισκόμουν απείχα πάρα πολύ από όλα αυτά
Κρυμμένοι μες στα σύννεφα, μαστοί λεχώνας έλουζαν με γάλα θανατερό ελάφια, φράουλες και πεταλούδες
Η αμυγδαλιά κόπηκε για να κάνει χώρο για το γκαράζ
Στη φευγαλέα λάμψη του αναπάντεχου / ανάμεσα στην εισπνοή και την εκπνοή / να κολυμπήσουμε
Τη μέρα που άνοιξα τα μάτια μου και ξαναγεννήθηκα δεν είχε αποφασιστεί, ποιο θα ήταν το νέο όνομά μου
Τρία χρόνια τώρα το βλέμμα της για ώρες ταξίδευε στο πορσελάνινο διακοσμητικό
Με τον καιρό, οι φωτογραφίες σου γίνονται πάλι ασπρόμαυρες
Λένε πως μέσα στο τζαμί αφουγκράζεσαι τη σιωπή του σύμπαντος
Μάτια καλλιτέχνη, δέρμα αγρότη, παράστημα άρχοντα...
Αρχίζει να του κάνει χαλαρές μαλάξεις στην πλάτη και να του λέει γλυκόλογα κοντά στο αφτί ...
...φορέστε τον αληθινό εαυτό σας και δοκιμάστε να μιλήσετε στον βάτραχό σας
