Όσα μας απαγορεύει να πούμε η στενότητα / που μας σφίγγει στη μέση / επειδή κάποτε γεννηθήκαμε
Δε βάραινε η βαρύτητα / Και το σώμα τη μια σκόνταφτε στα έπιπλα / και την άλλη το έπαιρνε ο άνεμος / Πού να σταθεί να ευτυχήσει
Ο ήχος που απλωνόταν εντοπίστηκε σε ένα σημείο. Το βουητό ενός και μόνο εντόμου ακουγόταν πλέον σαν μικροσκοπική σειρήνα
Στα εγκαίνια παραβρέθηκε πλήθος κόσμου. Ένα από τα έργα, το «Δίπτυχο του ύδατος», κοσμεί το γυναικολογικό ιατρείο του Λ.Π.
Το πρώτο ψέμα που της είπε ήταν ότι την αγαπούσε. Το δεύτερο, ότι δεν την αγαπούσε
Όπου υπήρχε ρωγμή, με γάζωνε με τρυφερότητα∙ η κλωστή ήταν σχεδόν διάφανη σαν πετονιά, δεν άφηνε σημάδι
Αποφάγια, αποκαΐδια μιας φωτιάς. Αναζητώ τη μυρωδιά της, όπως ξαπλώνω το πρόσωπό μου στο παγωμένο πλακόστρωτο
Μην καθυστερείς περισσότερο από όσο χρειάζεται. Αν με αφήσεις ελεύθερο, ένας άλλος θα βρεθεί στο μέλλον
Αποσπάσματα από ευρύτερη σύνθεση
Ποιος μας ανέσκαψε εμάς και μας αποκάλυψε στον κόσμο / ο Σλήμαν ή ο Μαρξ; / Είμαστε νεκροί ή έχει πεθάνει ο κόσμος;
Kάνε μου μία αγκαλίτσα είμαι και ορφανός». Κι εκείνη απαντά ηθελημένα απότομα, αλλά γεμάτη τρυφερότητα: Γιατί εγώ είμαι αμφιθαλής;
Ένα πλοίο μεγάλο με όλους τους γονείς μας, δηλαδή ο Θεός σαν υπερωκεάνιο προς εποχές προηγούμενες σαλπάροντας στην καρδιά μου μέσα
