Αέρισε τους χώρους, ν’ ανανεωθεί η ασφυξία
Πήγα να διασχίσω ένα τοίχο, γελούσαμε...
τώρα βιώνουν την καταστροφική πτερόρροια / και χώνουν ψάρια στον υπερκόγχιο αδένα
Κάθε φορά που περνούσα από μπροστά του / τα δάχτυλά μου έμπηγαν τα νύχια τους / στη σάρκα του καρπού
Γύρω μου / χαλασμός Κυρίου / κι εγώ να ρωτάω / αν μια λέξη μπορεί / να με κάνει καλύτερο
Απέναντί του στο κουπέ μια πάλλευκη απόκοσμη πριγκίπισσα / έσκυψε και το σήκωσε
Ακροβατεί στις θηλές της ανάσας, / στον εξώστη των βιβλίων, / στις παρυφές πολύχρωμων θαυμάτων
Τριλογία
δεν χρειάζεται λοιπόν να επιστρέφεις / αδιάκοπα το βλέμμα θα υπάρχει / αδιάφορο το χρώμα / των ματιών
Στην σκηνή του σήμερα / ενεργώ με τα μέσα επιβίωσης / κοιτώντας τα αρχαία τεκμήρια
Τα πίσω δωμάτια κατοικιών και γραφείων σε πανόραμα. Αποφάσισε να προσηλωθεί στους ήχους του ακάλυπτου
― στην ουσία του θύμισε μια ταινία όπου η πρωταγωνίστρια δολοφονούσε με στιλέτο τους εραστές της
