Σκόνη έμπαινε ακόμα στα ρουθούνια του, ενώ το σκοτάδι και η βοή της κατολίσθησης τον είχαν παραλύσει
Βγαίνω τρέχοντας από το σπίτι, παίρνω το σκονισμένο ποδήλατο μου, βάζω σε μια τσάντα το κοστούμι που θα φορούσα...
Εδώ υπάρχουμε εμείς. / Ακίνητοι. / Μες στη φθορά, στην αιωνιότητά μας. / Ενώνουμε γή και ουρανό, / παρελθόν και μέλλον
Οι έξι γυναίκες που στάθηκαν ημίγυμνες στην πασαρέλα είχαν κεφάλι πουλιού. Γνώριζαν πως κάτω από την εξέδρα παραμονεύει ο κυνηγός
«Και τι κοιτάζετε και αποθαυμάζετε και δεν καταλάβετε πως είναι ο Δράκος του Νερού που μας πιάνει το νερόν και έχομεν ανομβρία;»
Τα πέλματα παραμένουν παράλληλα με τα χέρια τεντωμένα σε πλήρη ανάταση ενώ οι παλάμες είναι παράλληλες μεταξύ τους
Με την βιάση που δίνει η λαχτάρα για πτήσεις, ξεκόλλησε από την λαβή του στέρνου τα ημικύκλια της κλείδας...
Με κυνηγά μια κόκκινη γαλοπούλα, η ίδια νύχτα καλοκαίρι χειμώνα // η ζωή μου κάτω από τη σκιά της χαραγμένη
με ευφυολογήματα [...] αλλοίωσες την λογική αντίσταση κάθε λόγου νεαρού / καθυπέταξες λόγω τε και έργω/την αιδώ/διδάσκαλος ων
Άτιτλο: Να ΄χα / λίγο κυπαρίσσι / να σού ΄δειχνα με υπομονή / τον ουρανό
Αύριο πάλι θα περιμένεις τα γατιά να γυρίσουν τα λουλούδια να ανθίσουν μα η πληγή θυμήσου θα μένει μπλε ανοιχτή...
Συμβαίνει πού και πού, μια στις τόσες, μυστήρια πράγματα, αντί να σαπίσουν γίνονται τεράστια τα μήλα Μαγκρίτ...
