Ξινοπικρόγλυκα, κίτρινα αφηγήματα. Διαβάζονται και μαζί και χώρια
Στο facebook πληροφορήθηκες τώρα: ο Πρωτέας είναι ο Λόκι και ο κόσμος μια φωτογραφία που οδηγεί στo «Cahiers du Cinéma»...
Στα απόκρυφα μέρη που σμίγουν τα πεύκα του δάσους με τη θάλασσα, ένα σούρουπο, είδε, μέσα στο σύθαμπο, την Ελπίδα με έναν άγνωστο
Δοκιμάζει συνέχεια το κλειδί. Φωνάζει πως δε θα με ανεχτεί άλλο, πως φταίω για όλα και πως αυτή τη φορά δε θα δείξει κανένα έλεος
Ανάμεσα σ' εκείνα που πέρασαν και σ' εκείνα που ακόμα δεν ήρθαν, μια απατηλή ριπή ενεστώτα. Ήταν ωραία ως εδώ. Ύστερα, τίποτα.
Η λέξη μου είναι μια ανοξείδωτη σιδηροκατασκευή / ένα μαντεμένιο τηγάνι έτοιμο να υποδεχτεί κρέας για θωράκιση
Σκόνη να κάνουν το θηλυκό να το αλέσουν, να κουκίσει καθενός τους την πληγή κι αν τύχαινε να μυριστούν φιλότιμο;
Δεν ήταν πράγμα δύσκολο να μπουν όλες αυτές οι ιστορίες στη σειρά και να αρχίσουν να τρέχουν σαν ποταμός στα σοκάκια του γκέτο
Εγώ έβλεπα όνειρα: τον εαυτό μου διάσημη σοπράνο / αλλά άηχη / να ισορροπεί στην άκρη του μεσαιωνικού κάστρου
Το νεκταρίνι μες στο χέρι της πλανήτης δαγκωμένος./ μικρές τοξοειδείς τροχιές / από και προς τα δόντια της / δόντια τιτανικά
Εδώ και 77 χρόνια περιμένει στον πάτο του Αιγαίου – μπροστά στο ηλιοβασίλεμα ένα πτερύγιο αναδύεται αργά και δείχνει το σημείο.
Φάρσα αφανισμού από υπό έκδοση καινούρια νουβέλα
