Λεπίδες, θειάφι, ολοφυρμούς: αντιδωρίζει μας ο ουρανός ό,τι του στείλαμε. Δε μας λυπάται.
Και ύστερα μαγείρεμα, /προετοιμασίες στην εντέλεια, /φόβος μην έχει μαζευτεί το κατακάθι της ζωής στου φλιτζανιού τον πάτο
Ξέρω ότι το ποίημα με περιμένει. / Φροντίζω να μην αργήσω
Αλλά, σε αντίθεση με αυτό που γράφει ο τίτλος, δεν είναι ακριβώς κριτική του βιβλίου
Η δεσποινίς Έλλη κατέβηκε βιαστικά τις σκάλες με τη βαλίτσα παραμάσχαλα και η μαμά έκλεισε ορμητικά την πόρτα πίσω της
Έτσι ασκεπείς και ελεύθεροι ανεβαίνουμε στον ουρανό κι ο γέροντας χαμογελά έχοντας μνήμες ακριβές από χείλη σαν άνθη ανοιγμένα...
Πρέπει να παραδεχτείτε ότι εμείς οι δυο είχαμε πάντα ένα δικό μας, ξεχωριστό τρόπο για να κάνουμε τα πάντα
Να πας εκεί όπου τα κάτοπτρα δεν έχουν εξουσία. Εδώ όλα σωπαίνουν: η χώρα, οι γεννήτορες, το παρελθόν
είσαι η απάντηση στον άστοργο Θεό /δοξάρι εσύ στων μελισσιών τα βιολοντσέλα /είσαι παράπονο κρουστό του χαλικιού
Με το ίδιο ισχνό σου σώμα, έκανες ένα πέρασμα. Το ακολούθησα γιατί έμοιαζε η μόνη επαναστατική πράξη με ικανότητες
Βαρκάρηδες στέκουν παρατεταγμένοι πάνω στα σκαφίδια τους περιμένοντας πελάτες για να τους ταξιδέψουν ως την είσοδο του Κάτω Κόσμου
Στο σπίτι μας οι επισκέπτες / δεν έφερναν δώρα / ούτε λουλούδια / μόνο από μια ιστορία
