Ολοκληρώνοντας τη λίστα των συγγραφέων που συνδέονται με το μυστήριο του Βραβείου, ας εξετάσουμε τα δεδομένα της υπόθεσης
Περπατώ στα ξερ’κά τον Αύγουστο και σου φέρνω ψωμί και τυρί, και τα πόδια μου είναι γυμνά, και σε κάθε βήμα η γη σκίζεται...
Αγέλες ζωντανών ονείρων απ’ την πηγή τους να ξεχύνονται / κι αυτή αμέτρητα καράβια ν’ αναβλύζει …
Η ολοκλήρωση της μορφικής ανάπλασης συμμετέχει με έκδηλο και ουσιαστικό τρόπο στην κάλυψη του χαρακτήρα της παραφωνίας.
Δεν έχει τρένο τέτοιες ώρες. Γκρίζο σαν τη γενειάδα το φαράγγι χάσκει στο πέρασμα του ανέμου.
Εκεί ξεβράστηκε το πτώμα της Οφηλίας: κάτω από τις ρίζες των δέντρων, μεταξύ μαγκρόβιας βλάστησης και υδάτινων παρασίτων.
Ο άνεμος καταλάγιασε, το υψίσυχνο σφύριγμα έπαψε, έπαψαν και των λυκόκυνων τα μοιρολόγια, το κίβδηλο φως έσβησε
Έτσι απλός και καθαρός και ήσυχος βάρος απόκτησε σπουδαίο και μια ταυτότητα ιδιαίτερη
Ο δρόμος είναι πάντα δρόμος- η άσφαλτος έχει τους δικούς της κανόνες κι εμείς μόνο ένα δίπλωμα βραχείας θητείας.
Μας κατέβαζε ο δρόμος και πηγαίναμε απορροφημένοι στην κουβέντα με βήμα ελαφρύ, αγκαζέ
Είπαμε κάποτε στο Τέρας τη λέξη ανέφικτο ή μήπως τού είπαμε, τη λέξη εφικτό; και τράνταξαν απ’το γέλιο του όλα τα παλάτια
Τα μεσάνυχτα είναι η πύλη η ιερή της αγρυπνίας των αφανών για τους κεκοιμημένους
