Ένα βήμα μπροστά και χιλιάδες πίσω. Η ζωή είναι οπισθοχώρηση σε παλαιότερα σχήματα σε συμβάσεις με το παρελθόν
Μικρή αναβολή στην άφιξη του αναπόφευκτου επιτρέπουν τα κλειστά ακόμη βλέφαρα. Ψευδαίσθηση κυριαρχίας.
Ο πόθος του για ομορφιά, η στέρηση και η μοναξιά άνθισαν μέσα του, και κάποια στιγμή τα είδε.
Οι μέρες απλά συνέχιζαν να στοιβάζονται γύρω μου όπως τα τούβλα το ένα πάνω στ’ άλλο, χτίζοντας το κελί μου.
«Αν είμαι εγώ η απόγονος της Γαίας… Πώς θα διακρίνω τον απόγονο του Ουρανού;» «Από τη λάμψη του!»
Κανόνισα την οντισιόν της επόμενης μέρας. O έφηβος που θα διάλεγα θα έμενε οριστικά στη μνήμη ενός μεγάλου κινηματογραφικού κοινού
Μέσα μου μουγκρίζει το ζώο, λέω πως είμαι άνθρωπος αφού φορώ κοστούμι, μα τις νύχτες βγαίνω στο βουνό κι αλυχτώ.
Κι όταν οι όμιλοι εταιρειών γίνουν μονάχα ένας θα εκλιπαρείτε για μια σταγόνα λάδι, μια ελιά κι ένα καρβέλι
οι μέρες τώρα πια βυθίζονται η μία μέσα στην άλλη μια θάλασσα πλατιά από μέρες που σκάνε σαν κύματα χωρίς ταυτότητα καμιά
Στην πόλη του Αμίν τα παιδιά περπατάνε μες στη ζέστη, δίπλα σε δρόμους χωρίς πεζοδρόμια, πλάι σε οικόπεδα γεμάτα σκουπίδια.
Τι έχασες, τι απέκτησες σε περασμένες εποχές; Ακόμα και το σώμα σου δε σου ανήκει χωρίς τη γνώση του
Και να ’χει απλώσει ρίζες ο χειμώνας μέσα μου, και να διστάζω ν’ απλώσω το χέρι να τον ακουμπήσω τάχα τυχαία. [ΔΥΟ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ]
