Ν’ ατενίζει γονατιστός στη φεγγαράδα / το αργυρό σελίνι της Σελήνης και τον γύρω θόλο απορημένος
Στο όρος Αιγάλεω κάθε δυνατός ορίζοντας μας τέμνει. Τα πέρατα στραφτοκοπάνε. Ποιος νους συνέλαβε αυτή τη ναυμαχία;
Το μάτι του ακολουθεί ένα χελιδόνι· πετάει προς το Σηκουάνα· σκέφτεται να βουτήξει κι αυτός να το προλάβει
( Διαχρονικές αστυνομικές υποθέσεις )
Τον αγάπησαν γυναίκες που έμοιαζαν με χρώματα ιμπρεσιονιστών
Όταν γνωρίστηκαν ακούστηκαν μικροί ύπουλοι ήχοι ηλεκτρικού ρεύματος και αυτόματα συνδέθηκαν για πάντα – έτσι πίστευαν
Η ποίησή μου για σένα ώρες-ώρες μοιάζει με το δέντρο εκείνο που σ’ ένα φύσημα του αέρα έχασε μονομιάς όλα τα φιλιά του.
Μετά την αποτέφρωσή μου ζήτησα, για λόγους τάξης, να λάβω το πιστοποιητικό θανάτου μου
Ήταν μοναδικός στην αποστήθιση. Μπορούσε να απομνημονεύσει ολόκληρα κείμενα με μια μόνο ανάγνωση. Μόνο που ξεχνούσε το γράμμα Ήτα
Σε ποιητή απευθύνομαι, όχι σε πρέσβη / και δεν χρειάζονται διαπιστευτήρια / Ό,τι είναι να συμβεί αναμετάξυ μας, συνέβη
Τον κοιτάζει μ' ένα μάτι που αστράφτει σαν φεγγοσυρμή. «Νόμιζα πώς το ήξερες… », του λέει, «Νίμουε… Το όνομά μου είναι Νίμουε».
Νάνο δεν είχα δει ποτέ μου στις τρεις διαστάσεις. Μόνο μέσα από την τηλεόραση σε νούμερα του τσίρκου
