Κρέμονται επί ασπαλάθων τα ποιήματα, γίνεσαι κομμάτια να τα πιάσεις
μια μυρωδιά καφέ καβουρδισμένου / ένας μονάχα Αύγουστος αρκεί για να γεράσεις
Μιλάμε για ωραία γυναίκα και αυτό που λέμε δεν είναι απλό, γιατί το ωραία έχει όρια
Είμαστε το ίδιο το σκοτάδι που ενδύεται ξανά το ίδιο φαιό, τριμμένο ρούχο για να κρυφτεί υπό τον ήλιο.
Κάποτε ανάβει αίμα ο θόρυβος / Της τελευταίας ώρας / Με μαύρα ράμματα στενεύουνε / Οι κήποι και τα ξέφωτα.
Έμεινα ξάγρυπνη. Ο άνεμος σφύριζε. Οι ανάσες μου κοντές. Το βάρος στο στήθος όλο και μεγάλωνε. Με βασάνιζε η απόφασή μας.
Τρέχουν άλογα τη νύχτα / όταν γεννιέται κάτι./ Όταν γεννιέται κάτι άσωτο / και ξυπνά τη νύστα του ονείρου
Ατάραχος επισκοπεί τα ερέβη των αιώνων βέβαιος ότι από τον δικό του δρόμο θα διαβείς, Ελευθερία.
Μόνο τη νύχτα είναι επικίνδυνος. Aγαπητοί συνεπιβάτες, προσοχή: Aν προσπαθήσει να σας κλέψει ένα όνειρο κάντε τον πεθαμένο.
Η ποίηση θα ήταν μια παρωχημένη μηχανή της βιομηχανικής εποχής θα βρισκόμασταν σε παλιά εγκαταλειμμένα εργοστάσια ποιημάτων
Τα πιο όμορφα άνθη γεννιούνται σε έναν μυστικό κήπο, τα χρώματα τους το μόνο στοιχείο που διαταράσσει το τέλειο λευκό της.
Μάζεψε το μολύβι και τα χαρτιά και πήγε ξανά στο γραφείο να περάσει τις σκέψεις της στον υπολογιστή.
