Πριν προλάβει να τελειώσει χτύπησε το τηλέφωνο. Το πήρε κοντά της, συνεχίζοντας την τελετουργία
Ξυλουργός, Υποδηματοποιός, Ναυτικός
Μέναμε στο ίδιο οικογενειακό σπίτι / αλλά ονειρευόμασταν διαφορετικούς κήπους
Περίμενε (πλάτη) στο πιάνο / σγουρά μαλλιά / πάλλονται / χωρίς σώμα / και το σώμα / παλμός
τρέχω σαν βολίδα, λες και είμαι δρομέας, σε λωρίδες ακτινωτές, / στο βάναυσο εύρος των διαδρομών της απείθαρχης μνήμης μου
Ώσπου διάβασε την έκθεση ενός μικρού κοριτσιού. Ήταν ο αποχαιρετισμός στο Δημοτικό, στο παιδικό -όπως έγραφε- σχολείο του
Στο κεφάλι μου εντελώς ανεξήγητα καρφώθηκαν τα Πάρνηθα, Πάρνωνας, Παρνασσός. Πώς να βρεις άκρη με αυτό το ομόηχο και ομόριζο ΠΑΡΝ;
Μα εσύ το γέλιο σου έσπασες στα δυο στο μέγα δώρο της ζωής αντίδωρο δεν έδωσες χάνοντας πάντα την ιερή στιγμή στου χθες τη στάχτη
Ένας ηλεκτρικός σπινθήρας, μια στιγμιαία συνεργασία νευρώνων, μια μνήμη που επανήλθε και γέννησε κάτι αληθινό
Η κάμερα τον ακολουθεί / Κάμερα στο χέρι / Και πάει μια Εκδρομή / Στον Ουρανό
Μισή η τυρόπιτα. Μισή και η χαρά από την απόκτηση του πατρικού σπιτιού. Αυτό που με ενοχλούσε περισσότερο ήταν το τετελεσμένο
Ωδή σιωπηρή προς το αφόρητο
