δεν χρειάζεται λοιπόν να επιστρέφεις / αδιάκοπα το βλέμμα θα υπάρχει / αδιάφορο το χρώμα / των ματιών
Στην σκηνή του σήμερα / ενεργώ με τα μέσα επιβίωσης / κοιτώντας τα αρχαία τεκμήρια
― στην ουσία του θύμισε μια ταινία όπου η πρωταγωνίστρια δολοφονούσε με στιλέτο τους εραστές της
Με ξύλινα ποδάρια ο χρόνος δραπετεύει…
Στην κατάστασή που βρισκόμουν απείχα πάρα πολύ από όλα αυτά
Κρυμμένοι μες στα σύννεφα, μαστοί λεχώνας έλουζαν με γάλα θανατερό ελάφια, φράουλες και πεταλούδες
Η αμυγδαλιά κόπηκε για να κάνει χώρο για το γκαράζ
Στη φευγαλέα λάμψη του αναπάντεχου / ανάμεσα στην εισπνοή και την εκπνοή / να κολυμπήσουμε
Τη μέρα που άνοιξα τα μάτια μου και ξαναγεννήθηκα δεν είχε αποφασιστεί, ποιο θα ήταν το νέο όνομά μου
Τρία χρόνια τώρα το βλέμμα της για ώρες ταξίδευε στο πορσελάνινο διακοσμητικό
Με τον καιρό, οι φωτογραφίες σου γίνονται πάλι ασπρόμαυρες
Λένε πως μέσα στο τζαμί αφουγκράζεσαι τη σιωπή του σύμπαντος
