Κοινή απ’ όλες τις μεριές εννοιολόγηση της γνώσης δεν έχει συμφωνηθεί (παρότι ο καθένας βλέπει τη διαφορά της με την πληροφορία)
Σαν να κρυώνω κάπως σήμερα. Ο Θεός μου, βλέπετε, περιμένει παιδί
Το τέλος τους είναι το ξύπνημα του κορμιού μου
Οι στεναγμοί του Αίαντα / στραμμένοι προς το κοίλον / πασχίζουν άφωνε ν' ακούσεις θεατή / το απείθαρχο τίποτα...
Θα ήθελα λοιπόν Να σας ενημερώσω Πως από τις τριάντα του μηνός Έχει μεταφερθεί Στο πάνω πάτωμα
Ό,τι συλλέγει ο κεραυνός / μέσα σε μια χούφτα αέρα / ή ο λυγμός της κοτρόνας μες σε απόλυτο μεσημέρι
Οι πόροι της φλούδας έσκαγαν σαν αμπούλες και εκτόξευαν μια πικρή μυρωδιά λεμονιού στον αέρα
Καταφθάνουν κατοικίδιες τίγρεις Ταϊσμένες με χόρτο και φρεσκότατες φράουλες
Μία μέρα είχε μείνει πια, σε πλάκωνε καθώς έπεφτε το απόγευμα βαριά η έννοια της επιστροφής
Aχίλλειος πτέρνα αποδείχτηκε η ξύλινη στέγη / η φωτιά βρήκε τροφή σε πευκοβελόνες και κουκουνάρια
«Τίποτα δεν είναι», μου είπε, «ένα απλό κρυολόγημα, τίποτα, έτσι ένα τίποτα»
Η ενστικτώδης αίσθηση πως απειλούμαστε, πως είμαστε σε κίνδυνο μας οδηγεί σε μια ζωώδη αμυντική αντίδραση
