Γεννιέμαι από το πήγαινε έλα στα κορμιά των εραστών...
Αυτό είναι ένα διήγημα για ένα στόμα που δεν είναι ακριβώς στόμα...
Το ερμηνευτικό εργαλείο που προτείνω είναι το πολύ γνωστό, μεταξύ θεραπευτών, αναλυτών, σαμάνων, βουντού, γκουρού, καφετζούδων...
Είχε ηχογραφήσει και καταγράψει πολλές φορές αυτόν τον ήχο...
Βγαίνουν βιαστικά από το βαγόνι και ξαποσταίνουν, μετρώντας τα ψιλά, γι’ αυτά τα τρία λεπτά, ώσπου να έρθει το επόμενο τρένο
Ψηφιακά όρη ― Το χέρι της Φατιμάς ― Ο Άλλος ― Η αυτοχειρία των αρχετύπων ― Ελεγεία για τους ξεχασμένους θεούς
στρίψτε δεξιά, / περπατώντας αργά στους έρημους, / θλιβερούς δρόμους / δίπλα στις επικές προσόψεις των Τραπεζών
Άρχισε να νιώθει πως ακόμα κι όταν δεν οδηγούσε στον αυτοκινητόδρομο, η κατάσταση δεν ήταν τόσο διαφορετική
ο άλλος — ανάκλαση εν δυνάμει, / φως που ζητά επιφάνεια / για να πάρει μορφή.
Στον πυθμένα της λίμνης στην αγκαλιά της λήθης, / η Λερναία Ύδρα ξυπνάει
Τα είδε όλα – Δεν του ξέφυγε τίποτα. Παρά μόνον η πιθανότητα του λάθους
Έπειτα έγινε συγγραφέας· / η μνήμη του παρέμεινε αβύθιστη
