Στα κολάζ η κίνηση της ποίησης κρύβεται από τις εικόνες, παραμένοντας ο σκελετός της εικόνας.
Υπάρχει άραγε κάποιο ιδιαίτερο γνώρισμα που να επιτρέπει να μιλάμε για «γυναικεία ζωγραφική»;
«Ανατομία Πολιτικής Μελαγχολίας» / Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης / Αναδρομική Δήμου Σκουλάκη / Έκθεση Παύλου Σάμιου
Μικρό αφιέρωμα με τρία ιδιαίτερα αποσπάσματα του Σαίξπηρ
Με αυτόν λοιπόν τον μηχανισμό και αυτόν τον ιδεολογικό ορίζοντα επικοινωνίας εισπράττει κανείς τις εκθέσεις σήμερα.
«Το βιβλίο τέχνης είναι ένα μουσείο χωρίς τοίχους», είχε πει ο Γάλλος συγγραφέας και πολιτικός, Αντρέ Μαλρό.
Ήταν διακοσμητικά και χρηστικά, προοριζόμενα για τα εσωτερικά ευρωπαϊκών σπιτιών εμβαπτισμένων στο νεοκλασικό στυλ.
Διαδοχικά υποδέχθηκαν δύο από τα πιο σημαντικά μουσεία της καθ’ ημάς Εσπερίας, το Λούβρο στο Παρίσι
O Προυστ είχε την τύχη να ζήσει από κοντά τις μεγάλες ρήξεις στο σώμα της ζωγραφικής μέχρι ν΄αυτονομηθεί από τα δεσμά της αφήγησης
Το Αιγαίο, οι αμμουδιές του Ομήρου, το αμάραντο πέλαγο με τους ανθούς να πέφτουνε στα καθαρά νερά, φύκια μελαχρινά στου φλοίσβου
Έχω στον νου μια παραβολή στην οποία καταφεύγω συχνά όταν γράφω για εικαστικούς καλλιτέχνες, έργα τέχνης, αισθητικές θεωρίες
