Είναι μπαγιάτικοι οι εκφραστικά ώριμοι εικαστικοί; Μήπως είναι παλιομοδίτικη η δική μας αισθητική προσδοκία από τις εκθέσεις;
Το τελευταίο δείπνο του Λεονάρντο
Τα μαθηματικά συναπαντήματα του Μαουρίτς Κορνέλις Έσερ
Η προοπτική κατευθύνει το μάτι. Βάθος πεδίου. Κάθε μοτίβο παραχωρεί τη θέση του εγκιβωτίζοντας τα επόμενα.
Στα κολάζ η κίνηση της ποίησης κρύβεται από τις εικόνες, παραμένοντας ο σκελετός της εικόνας.
Υπάρχει άραγε κάποιο ιδιαίτερο γνώρισμα που να επιτρέπει να μιλάμε για «γυναικεία ζωγραφική»;
Μικρό αφιέρωμα με τρία ιδιαίτερα αποσπάσματα του Σαίξπηρ
«Ανατομία Πολιτικής Μελαγχολίας» / Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης / Αναδρομική Δήμου Σκουλάκη / Έκθεση Παύλου Σάμιου
Με αυτόν λοιπόν τον μηχανισμό και αυτόν τον ιδεολογικό ορίζοντα επικοινωνίας εισπράττει κανείς τις εκθέσεις σήμερα.
«Το βιβλίο τέχνης είναι ένα μουσείο χωρίς τοίχους», είχε πει ο Γάλλος συγγραφέας και πολιτικός, Αντρέ Μαλρό.
Ήταν διακοσμητικά και χρηστικά, προοριζόμενα για τα εσωτερικά ευρωπαϊκών σπιτιών εμβαπτισμένων στο νεοκλασικό στυλ.
Διαδοχικά υποδέχθηκαν δύο από τα πιο σημαντικά μουσεία της καθ’ ημάς Εσπερίας, το Λούβρο στο Παρίσι
