Οι Προραφαηλίτισσες στη National Portrait Gallery του Λονδίνου. Ελληνίδες καλλιτέχνιδες και μοντέλα μεγάλων βικτωριανών ζωγράφων
«Είμαστε ό,τι απέμεινε μετά την κρίση, σ’ εμάς θα στηριχθεί η νέα φάση πραγμάτων, είμαστε & καθιερωμένοι & νέοι & αξιόπιστοι»
«Ο άνεμος φυσούσε από τα βάθη του δάσους και τα κλαδιά ανθισμένα. Ανθίζει η δαμασκηνιά το χειμώνα το κρύο αψηφώντας και το χιόνι»
Η Τέχνη σήμερα είναι κατ’αρχήν αυτό που εμείς θεωρούμε ότι είναι και που έτσι αναγνωρίζεται και παραέξω από εμάς.
Ξαφνικά, χωρίς κανένα προειδοποιητικό σημάδι, ο Ελύτης διακόπτει τη συνέντευξη: «Ακούστε, εγώ θα πιω ένα ουίσκι». Είχε τελειώσει
Ο ζωγραφικός χώρος ρευστοποιείται, αποδίδοντας αινιγματικά εσώτατο Είναι
Οι ατομικές καλλιτεχνών είναι εκθέσεις που, κανονικά, γίνοταν σε γκαλερί. Τώρα γιατί γίνονται σε μουσεία;
Είναι προφανές ότι οι τρεις αυτές εκθέσεις εγκαινιάστηκαν μεν την ίδια μέρα, όμως απευθύνονται σε διαφορετικό κοινό.
Ο εικαστικός μάς ξεναγεί στα ενδότερα της χαίνουσας ιδιοσυγκρασίας της Γυναίκας ως δέσμιας στερεοτυπικών κοινωνικών μηχανισμών.
Απολογισμός μιας πενταετίας ενός ιδιόμορφου Φεστιβάλ στον Βοτανικό
ΕΚΘΕΣΕΙΣ: Ιωάννου, Παπαλουκάς, Αληθεινός, Ακριθάκης, Σιδηροπούλου, Αντωναρόπουλος, Χαντζόπουλος, «Το Χαμόγελο της Τζοκόντα» κ.ά.
Το γενικότερο θέμα με τα εικαστικά και την αγορά τους είναι δραματικό και η Art Athina κάνει πως δεν καταλαβαίνει...
