Ο Βασίλης Κεκάτος δεν ήρθε από τ’ αστέρια / Λήδα Γαλανού

Μπορεί κανείς να έχει δει όλη τη φιλμογραφία του Πέκινπα, του Μπέργκμαν, της Ανιές Βαρντά, να τους γνωρίζει σε πλάτος και σε βάθος. Αλλά πόσους σκηνοθέτες έχει κανείς γνωρίσει από το πρώτο τους βήμα, όταν γεννήθηκαν κινηματογραφικά κι έχει την ευκαιρία να τους παρακολουθεί καθώς ανεβαίνουν τα σκαλιά ή, συγκεκριμένα, τα κόκκινα σκαλιά του Φεστιβάλ των Καννών; Η γενιά των ενεργών δημοσιογράφων του σινεμά, πολύ λίγους κι έχει μια ιδιαίτερη ενέργεια συνωμοσίας αυτή η πρωτόγνωρη εμπειρία.
Η πρώτη μικρού μήκους ταινία του Βασίλη Κεκάτου, ο «Ανάδρομος», έκανε την ελληνική πρεμιέρα της πριν τρεισήμισι χρόνια στο Φεστιβάλ Δράμας και ξεχώρισε, όχι τόσο για την ουσία της, αλλά για τη φόρμα και το στιλιζάρισμά της, την κομψότητα, τη γεωμετρική τοποθέτηση των στοιχείων και των συναισθημάτων της. Από τότε μέχρι σήμερα, σε μια ανάσα δηλαδή, ο Κεκάτος συνέχισε… ανάδρομα, ώσπου να φτάσει, τώρα, σ’ ένα φιλμ τόσο ρομαντικό, τόσο ερωτικό που πρώτα σε καθηλώνει και μετά σκέφτεσαι ότι είναι κι όμορφο.
Χρόνο με το χρόνο, ο Κεκάτος προχώρησε κι ένα βήμα. Έστησε, με την ομάδα και τους φίλους του, το SeaNema Open Air Film Festival στην Κεφαλονιά, για ταινίες κάτω από τον νυχτερινό ουρανό του καλοκαιριού. «Έπαιξε» με τη Λάμψη του Κιούμπρικ σε μια μικρού μήκους ταινία δοκίμιο με αφορμή την επετειακή προβολή της ταινίας από το Flix.gr. Με το Zero Star Hotel, το 2016, κέρδισε στο διαγωνισμό «What’s Next?» του Sundance Ignite, με 15 νικητές σε 357 συμμετοχές απ’ όλο τον κόσμο. Η επόμενη ταινία του, Η σιγή των ψαριών όταν πεθαίνουν, με πρωταγωνιστή τον Ανδρέα Κωνσταντίνου, έγινε, πέρσι, μια από τις δημοφιλέστερες και πιο πετυχημένες ευρωπαϊκές μικρού μήκους της χρονιάς, με συμμετοχή στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο και του Sundance. Βήμα με το βήμα, όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο βαθιά.

Το νέο φιλμ του Βασίλη Κεκάτου, Η απόσταση ανάμεσα στον ουρανό κι εμάς, έγραψε ήδη ιστορία με την πρεμιέρα της: είναι η πρώτη ελληνική ταινία που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα μικρού μήκους του Φεστιβάλ Καννών κι είναι αυτό, από μόνο του, σχεδόν τόσο συγκινητικό όσο η μικρούτσικη, τρυφερή ιστορία της, των οκτώ λεπτών και της αθηναϊκής βόλτας.

Η «Απόσταση» φέρνει κοντά δυο άγνωστους (τον Νικολάκη Ζεγκίνογλου και τον Ιώκο Ιωάννη Κοτίδη – κι οι δυο με αξέχαστα κοντινά στα πρόσωπά τους), σ’ ένα μελαγχολικό, ξεχασμένο βενζινάδικο της Εθνικής Οδού. Ο ένας θέλει βενζίνη για τη μηχανή του. Ο άλλος θέλει να βρει 22,50€ για να πάρει το ΚΤΕΛ για Αθήνα. Δυο αγόρια, δυο πλάσματα φτιαγμένα από πολλές πτυχές, σαν τα χάρτινα «αγαπο-τέτοια», lovebirds – οριγκάμι που πετούν μόνο μαζί, ποτέ το ένα χωρίς το άλλο.
Μια ταινία έξυπνη, γιατί είναι λακωνική: δυο πρόσωπα, ένας διάλογος. Ένα ανυψωτικό φινάλε. Κι από μέσα, πολλά περισσότερα: ο λόγος της Generation Z, ο ανταγωνισμός σε μια βιαστική διερεύνηση εξουσίας, ο κυνισμός απέναντι σ’ εκείνο που θέλουμε αλλά πιστεύουμε ότι δεν μας αξίζει, το top or bottom, η διαδρομή από την άμυνα στην επίθεση, το αδειανό τοπίο της επαρχίας τη νύχτα που, παντού, μοιάζει με Αμερική, επειδή έτσι το έχουμε δει στο σινεμά.
Και τίποτε απ’ όλα αυτά: μόνο μια οκτάλεπτη ταινία για το πώς ξεκινάς μόνος και, ίσως, καταλήγεις «μαζί». Ο Βασίλης Κεκάτος δεν ήρθε από τ’ αστέρια, ξαφνικά, στους palmarès του Φεστιβάλ Καννών: απλώς τα βήματά του ήταν σύντομα, συμπυκνωμένα, με γνώση του στόχου και αστραπιαία εξέλιξη, από το «έξω» στο «μέσα», από το εγκεφαλικό στο συναισθηματικό. Κι όπως φαίνεται, η Απόσταση ανάμεσα στον ουρανό κι εμάς είναι έτοιμη να γεμίσει ταινίες και αγάπη κι άδειους δρόμους που οδηγούν κάπου.