Το σώμα με όλες του τις προεκτάσεις, τον έρωτα, τον θάνατο, τη θλίψη, τον πόνο, τη μνήμη, την ελπίδα, το πάθος, τα πάθη, τη φθορά… Και τελικά μια μοναξιά διόλου μοναχική, ένα καταφύγιο, ένα χαμόγελο που επιμένει ν’ αντιμετωπίζει με ειλικρίνεια και θάρρος όσα το αντιμάχονται:

Φυσικά δεν αρκούνε λίγοι στίχοι για να περιγράψουν το σπουδαίο έργο της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ, το οποίο αποτελεί πράξη αντίστασης ενάντια στο κατεστημένο της ύπαρξης και όχι μόνο. Αξίζει όμως να σταθεί κανείς στην καλοσύνη και την αμεσότητα, που εν τω προκειμένω χαρακτηρίζουν τόσο την ποίηση, όσο και την ίδια την ποιήτρια. Γιατί κάποιες φορές το έργο ευθυγραμμίζεται με τη δημιουργό, και το προσωπείο λέει την ίδια ιστορία με το πρόσωπο. Ήταν άνθρωπος ανοιχτόμυαλος, ανοιχτόκαρδος, γενναιόδωρος, φωτεινός. Οι αρετές αυτές καθρεπτίζονται στην επιφάνεια και φτάνουν μέχρι τα βάθη της ποίησής της, διδάσκοντας και παρηγορώντας. Όσοι τη διαβάσαμε, της οφείλουμε πολλά, όσοι τη γνωρίσαμε, ακόμα περισσότερα.