Τι να πω, μιας και πρέπει να μιλήσω;
Πως βρήκα γιατρειά
                για τους αρρώστους;

Δεν έχω βρει καμιά γιατρειά
        για τους αρρώστους,
                εκτός απ’ το στραβό αυτό λουλούδι

που και μόνο που το βλέπουν
        όλοι οι άνθρωποι
                γιατρεύονται. Αυτό

είναι το λουλούδι εκείνο
        που τραγουδούν όλοι
                οι άνθρωποι κρυφά,

υμνολογώντας το. Αυτό
        είναι εκείνο το ιερό
                λουλούδι!

Είναι, στ’ αλήθεια, δυνατόν;
        Ένα λουλούδι τόσο στραβό
                και τόσο άσημο; Είναι

ένα κίτρινο σινάπι
        κι ούτε καν κίτρινο σινάπι,
                μια και μοναδική σταγόνα

στεφανώνει τον παραμορφωμένο του βλαστό
        με τα σαρκώδη φύλλα
                σ’ αυτό τον παγερό καιρό

πίσω απ’ το τζάμι.
        Ένα ατσούμπαλο λουλούδι και
                αφύσικο,

στο κλίμα αυτό — ποια
        να ’ναι η αιτία
                που με διάλεξε

και με κρατά, με το στόμα ανοιχτό,
        στυλωμένο μπροστά στο παράθυρο αυτό
                μες στο κρύο,

στραγγισμένο
        από θέληση,
                ώστε να ’χω μάτια μόνο

για τα κίτρινα αυτά,
        στρεβλωμένα πέταλα;
                Ότι το θέαμα,

αν και παράξενο για μένα,
        πρέπει να ’ναι κοινό,
                είναι σαφές: υπάρχουν τέτοια λουλούδια

με τέτοια φύλλα
        ενδημικά σε κάποιο κλίμα

που μπορεί να ονομάσουν
        δικό τους.
        
Γιατί, όμως, το μαρτύριο
        και η απόδραση μέσ’
                από το λουλούδι; Είναι

σαν ο Μιχαήλ Άγγελος
        απ’ αυτό να συνέλαβε
                το θέμα των Σκλάβων του

— μπορεί να ’γινε κι έτσι.
        Και γιατί δεν έκανε
                το μάρμαρο ν’ ανθίσει; Είμαι

θλιμμένος
        όπως ήταν θλιμμένος
                στην ηρωική διάθεσή του.

Αλλά έχω
        και μάτια
                που ’ναι πλασμένα για να βλέπουν κι αν

βλέπουν καταστροφή για μένα
        και για ό,τι έχω
                ακριβό, βλέπουν

επίσης
        μέσ’ απ’ τα μάτια
                και μέσ’ απ’ τα χείλη

και τη γλώσσα τη δύναμη
        να ελευθερώσω τον εαυτό μου
                και να μιλήσω γι’ αυτό, όπως

ο Μιχαήλ Άγγελος μέσ’ απ’ τα χέρια του
        είχε μια όμοια, και πιο μεγάλη,
                δύναμη.

Μας απομένει να λογοδοτήσουμε
        για τα βασανισμένα σώματα
                των

ίδιων των σκλάβων
        και
                το βασανισμένο σώμα του λουλουδιού μου

που δεν είναι διόλου ένα κίτρινο σινάπι
        αλλά κάποιο αγνώριστο
                κι απόκοσμο λουλούδι

που έχω να εξοικειώσω
        και να εγκλιματίσω
                και να διαλέξω για δικό μου.