Πρέπει να κρύψω τα χέρια μου από το πλήθος. Τα τοποθετώ βιαστικά πίσω από την πλάτη μου. Κανείς όμως, δεν κοιτάζει εμένα. Τα βλέμματα όλα είναι στραμμένα στην οπτασία με τα πέπλα. Κανείς δεν υποψιάζεται ότι θα έπρεπε να ήταν μάυρα, σαν τα δάκρυα που λέκιαζαν το μαξιλάρι μου την προηγούμενη νύχτα.
Η Ιφιγένειά μου στολισμένη με κοσμήματα και με μαλλιά πλεγμένα τόσο ψηλά ώστε να φτάνουν τον Όλυμπο και να την δει η Άρτεμις. Να! Αυτή είναι! Δεν είναι πανέμορφη; Βοήθα με. Το χαμόγελό της, όμως, είναι πιο λαμπερό από τα διαμάντια και τον χρυσό που την έχουν λούσει όταν αντικρίζει τον Αχιλλέα. Η προσοχή της καρφωμένη στα κατάξανθα μαλλιά του καθώς με πλησιάζει, και εγώ πασχίζω να υπολογίσω τα βήματα που θα κάνει μέχρι να ξαπλώσει στην πέτρα. Πόσα να είναι, άραγε; 30; 5;
Με αγκαλιάζει και η υπενθύμιση της τελευταίας φοράς πνίγει την καρδιά μου στα Τάρταρα. Να μείνει εδώ για πάντα. Ο χρόνος να παγώσει και ο Αίολος να παγιδεύσει τον αέρα στο μπουκάλι του. Μυρίζοντας τα μαλλιά της- κεράσι μυρίζει- κλείνω το στόμα μου μήπως δραπετεύσει το άρωμα του κρασιού και μια κραυγή «Φύγε!». Όμως τα καταφέρνει και σπάει τις αλυσίδες των χεριών μου. Το μικρό της σώμα αποτυπωμένο για πάντα στο δικό μου, θυμίζοντας την πρώτη φορά που την κράτησα στην αγκαλιά μου και έγινα πατέρας. Τί ψέμα, Δία, πατέρα των Θεών.
Πέφτει όμως σε άλλες αλυσίδες. Κραυγές αντηχούν και το γέλιο κόβεται. «Σταματήστε! Την πονάτε!» λένε τα μάτια μου, μα το χέρι μου αρπάζει το μαχαίρι. Η Ιφιγένεια δεν πρόλαβε να κάνει πάνω από 3 βήματα. Την σήκωσαν και την προσγείωσαν με δύναμη τόση σαν να επρόκειτο για εχθρό. 12 βήματα προς τον βωμό κάνω εγώ και ο χτύπος της καρδιάς μου βρίσκεται στα αυτιά μου. Το μαχαίρι προσγειώνεται στον λαιμό του παιδιού μου. Ο ήχος αποκρουστικός. Νόμιζα ότι ακούγεται μόνο στα σφαγεία πριν από συμπόσια και γιορτές. Γαμήλιες.
Το αίμα της, το αίμα μου, με τυφλώνει με ορμή μάχης και απλώνεται στα χέρια μου, στο στόμα μου, στα ρούχα του βασιλιά. Τα λόγια της κολλημένα στα μάτια της. Θα ανοίξουν ξανά για να δουν τις Πύλες του Άδη. Και όταν φτάσω εγώ καλύτερα να είμαι τυφλός.

Σιωπή. Το τραγούδι του Αιόλου ξεκινά.