Ο χαριτωμένος καπετάνιος της οδύνης ή εικασίες για έναν όμηρο

Λένε
πως είχε αρχίσει από νωρίς
αέρινος να κολυμπά
προς το βουνό

Ότι το σώμα του
τετράδιο ζωής και θανάτου
τα λόγια του
νομίσματα
στα μάτια των ψυχών
που τόξευσε και χάθηκαν
καθώς εναγκαλίζονταν
την κόκκινη άγκυρα των παθών του
κι ίσως αναστηθούν εκείνες
που θ’ αφεθούν ολόκληρες
στην άβυσσο

Λένε
πως ίσως είναι
ένας άλλος Οδυσσέας

Όχι αυτός που χάθηκε
αλλά αυτός που χάνεται
που χάνει
κάθε μέρα
για να κερδίσει
τις χαμένες μάχες

Κανείς όμως δεν ξέρει
οπότε παραμένει
ένας μύθος

Η ανάσα στο κατακάθι ή τα κύκνεια βλέμματα ενός ομήρου

Αργά το πρωί
ψάχνει στον άνεμο ιδέες
να κατοικήσουν το φλιτζάνι του

Νωρίς τη νύχτα
σκαλίζει λέξεις και φιάλες
που τρέφονται με σκόνη και άνθρωπο

Είναι γέρος μάλλον
πολύ
μα πολύ
γέρος

Δεν βγαίνει συχνά έξω
δεν χρειάζεται λέει
    όλα καλά
γι’ αυτό κι οι φίλοι του ανησυχούν
κι όλο ρωτάνε αν είναι άρρωστος
ή ερωτευμένος

Εκείνος αφού επιβεβαιώνει
τους ιστορεί πώς εκτυφλώθηκε
ξανά και ξανά και ξανά
μέχρι να τον αφήσουν στην ησυχία του
μέχρι να κοιτάξουν

Η υπερχείλιση των υδάτων ή πώς εκτυφλώθηκε ένας όμηρος

Ακόμη αναζητά κατά καιρούς
την αφορμή
που τότε τον τουφέκισε η νύχτα
Κάτι κουδούνιζε φριχτά θυμάται

                Ding

Και το μέτωπό του σημαδεμένο

                Ding

Και μια ξένη μορφή να τον φωνάζει
με μια ουρά ατέλειωτη
λες κι ήταν άνθρωπος

                Ding

Μ’ ανείπωτο δέος προσπάθησε
να προχωρήσει προς την ηχώ
μα ξάφνου
σηκώθηκε
διαμελισμένος

Εν ακαρεί τότε θυμάται
βγήκε
απ’ το πλημμυρισμένο του δωμάτιο
τραυλίζοντας καινούριο πάθος
στάθηκε στον καθρέφτη φτερωτός
και έβγαλε τα μάτια του

Μα το παλιό του βλέμμα δεν το πέταξε
το χάρισε στην πρώτη πέτρα
που σκόνταψε πάνω του
να το φορά στην όμορφή της άγνοια
αμαρτάνοντας
μέχρι να προσκληθεί
στην ίδια αποκάλυψη

Με την ελπίδα
πως ύστερα κι αυτή με τη σειρά της
ίσως σε άλλη πέτρα το χαρίσει
τον κύκλο έτσι
ξεκινώντας
μιας απαστράπτουσας του σκότους καλλιέργειας