Οι γραφές και τα όνειρα του καλού ποιητή της δεκαετίας του ’70 Τηλέμαχου Χυτήρη, αποτυπώνονται στο τελευταίο του σπονδυλωτό ποιητικό του πόνημα Το ταξίδι. Θεωρώ ότι, πολλές φορές, αυτή η ποιητική Γενιά του ’70 φεύγει μπροστά και αναλόγως των δυνατοτήτων του ο καθ’ ένας από εμάς, εκδίδει μέσα στην τωρινή ένδεια (πνευματική, κοινωνική, πολιτική) το περίσσευμα της ποίησης του. Το «ταξίδι» λοιπόν του αγαπητού μας ποιητή Τηλέμαχου Χυτήρη με ξάφνιασε ευχάριστα και λυπήθηκα πολύ που δεν μπόρεσα να παραβρεθώ στην παρουσίαση του βιβλίου αυτού στον Ιανό, αλλά κοινώνησα τους στίχους του, όταν στις 7 Νοεμβρίου 2024 ο ποιητής, είχε την ευγένεια να μου εγχειρήσει ο ίδιος το βιβλίο του.
Έρχεται τώρα ο ποιητής, μετά από δώδεκα ποιητικές συλλογές στα Ελληνικά & Γαλλικά, να κανει πράξη για μια ακόμη φορά, αυτό που είχε γράψει στο «Μικρό Μανιφέστο» (βλ. Π. Καπώνης, Τηλέμαχος Χυτήρης, Γαβριηλίδης 2023), ότι, «η ποίηση είμαι μύηση». Έτσι και τώρα, «κάτω από το βάρος των ίσκιων, τραγουδούσε μια πηγή», (σελ.133 από το ποίημα «έπλευσας, κατήχθης ξγ’» και έφθασε σε ένα νέο λιμάνι, ποιητικό, περιπλανώμενος για μια άλλη φορά, ως νέος Οδυσσέας και επιτέλους, μας οδηγεί σε άλλα νήματα, λες και ήρθε η στιγμή να φτάσουμε στην ρίζα του εγώ, μέσα από φωνές, στριγκλιές και αναταράξεις.
Μέσα από αυτό το σπονδυλωτό-συνθετικό ποίημα, αναδύονται κάποιες παλιές ιδέες, που φαντάζουν καινούργιες, όταν ο ποιητής συνειδητοποιεί ότι, είναι άχρονες, αιώνιες, παρ΄ όλο που κάποιοι τις εκμεταλλεύονται, χαράσσοντας ψεύτικα οράματα.

«Ανήκουμε στην Σελήνη, μια λάμπα της Γης, πουν γνέθει και ξεγνέθει», είπε σε έναν στίχο του, που μας φωτίζει στην πλεύση της ζωής, αφού σύμφωνα με τον ποιητή, «όλα είναι φύση και η αντίστασή μας φύση ήτανε κι αυτή και φύση παραμένει» («η αιώνια διέλευση» κε’ σελ.59) και, επειδή «στην νύχτα θάλασσα όλα βουλιάζουν» (σελ. 41), ο ποιητής Χυτήρης, με το «ταξίδι» προχωράει στον χρόνο, αφού για αυτόν, «ο χρόνος είναι μια διαφορά ονείρων» (Κίτρινη σκόνη, Κέρδος 2006). Οφείλω να πω όμως, πως ο Χυτήρης, στην τελευταία αυτή συλλογή του, άφησε το χαρακτηριστικό του ποιητικό γνώρισμα, της λιτότητας και πλέον, σαν «καβαλάρης της βροχής» (β’ σελ. 13), όρμησε σε ένα πέλαγος συμβολικό, σε ένα ταξίδι απρόσμενο, όπου ανευρίσκει σταδιακά όσα χάνονται μέσα στα λόγια σήμερα, για να βρει την αλήθεια, αφού ταξιδεύει και μαθαίνει ότι, «με τα αισθήματα ανθίζει ο κόσμος» (β’ σελ. 14).

Σε αυτή την συγκυρία ο Τηλέμαχος Χυτήρης, μας χάρισε άλλη μια «μορφή περιπέτειας» μετά την ομώνυμη προηγούμενη συλλογή του το 2018. Τώρα με «το ταξίδι» του, πιστοποίησε για μια ακόμη φορά ότι «η ομορφιά / όταν δεν είναι ζωντανή / δεν αλλάζει / μένει για πάντα ομορφιά» (ποίημα «Natura Morta», Μορφές της περιπέτειας, Γαβριηλίδης 2018).