Στην πόλη μου όλα είναι ροζ. Για τα δημόσια κτήρια, όπως το σχολείο, το θέατρο, το νοσοκομείο ή την εκκλησία επιλέξαμε σκούρες αποχρώσεις του ροζ, φουξ, βιολετί, σικλαμέν. Θέλαμε να ξεχωρίζουν από τα συγκροτήματα των κατοικιών που στεφανώνουν τις όχθες της λίμνης, όλα με την ίδια καθαρή, φωτεινή, παραμυθένια ροζ απόχρωση σαν κουφέτα. Γιατί να διαφέρουν τα σπίτια μας μεταξύ τους, αφού κι εμείς, παρά τις μικροδιαφορές ή ακόμα και τις μικροέχθρες μας, είμαστε όλοι ίδιοι, με το ίδιο ροδαλό δέρμα που δεν το κρύβουμε, δεν το σκεπάζουμε με ρούχα, ίσα ίσα χαιρόμαστε να το δείχνουμε – τόσο όμορφοι βαδίζουμε γυμνοί με τα μακριά λεπτά πόδια μας στους δρόμους, πηγαίνουμε στα πάρκα, στα γραφεία, στα καταστήματα, στο εργοστάσιο, στην παλαίστρα, στη βιβλιοθήκη, παντού! Ως και το θολό νερό της λίμνης μας έχει ρόδινες ανταύγειες, καθώς αντανακλά τον διάφανο μεν αλλά επίσης ρόδινο θόλο που σκέπει τον οικισμό μας και τον προστατεύει από ανέμους, βροχές και καταιγίδες εδώ και πολλά, πολλά, πολλά, πολλά χρόνια – δεν ξέροζ, ε, δεν ξέρω πόσα ακριβώς κι ούτε θυμάμαι κανέναν που να γνωρίζει.
Στην πόλη μου όλα −άλλα λιγότερο, άλλα περισσότερο− είναι ροζ, φαγητά, γλυκά, καραμέλες, αναψυκτικά, ποτά, παιχνίδια, έπιπλα, δέντρα, λουλούδια, ιδίως γαρύφαλλα, φυτά και ζώα της ξηράς, του νερού και του αέρα. Ιερό πτηνό, σύμβολο της Ροζ, το φλαμίνγκο με τα φτερά του. Ως και ο φούρνος υψηλών θερμοκρασιών για εκείνους που πεθαίνουν είναι ροζ. Όχι, δεν θάβουμε εμείς τους νεκρούς μας, δεν εγκλωβίζουμε αυτούς σε θλιβερά κοιμητήρια ούτε εμάς στην τυραννική, ζόρικη θύμησή τους. Προτιμούμε μια λούτρινη λήθη. Τους εξαϋλώνουμε, λοιπόν, χρησιμοποιώντας ένα μίγμα σομόν αερίων. Ύστερα διοχετεύουμε τον καπνό τους μ’ ένα μπουρί έξω από τον θόλο. Τους επιστρέφουμε στο άγνωστο, όπου κατοικούν οι ψυχές – σαν πούπουλα των αγέννητων στο χρώμα του μωρού, σαν το μαλλί της γριάς των πεθαμένων. Όταν σωθούν οι πρώτες και μείνουν μόνο οι δεύτερες κολλημένες εφιαλτικά πάνω στον θόλο που μας περικλείει, τότε αυτός δεν θ’ αντέξει· θα θρυμματιστεί σε χιλιάδες μικρά ροζοκρύσταλλα που θα πέσουν πάνω μας καταστρέφοντας στη στιγμή τη Ροζ, την ωραία πόλη. Εκείνη η μέρα της συντέλειας θα είναι μαύρη – ελπίροζ!