Η λογοτεχνική κριτική της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης που επικρατεί στις μέρες μας επιδιώκει να ορίσει δύο πράγματα: τι είναι «καλή ποίηση» και ποια είναι η «εθνική ταυτότητα». Ο Πάνος Θεοδωρίδης σε όλο του το έργο υπονόμευσε και τα δύο αυτά – τόσο την αισθητική αξιολόγηση όσο και την ιθαγενή υπεροχή – και γι' αυτό η κριτική τον τιμώρησε, κρατώντας τον στο συγγραφικό περιθώριο. Αποδόμησε περιγελαστικά κάθε νεοελληνική οντολογία, ιδεοληψία και αυθεντικότητα (βάθος, έθνος, γλώσσα, τόπο, φύλο, τέχνη, ελευθερία) για να πειραματιστεί με την ετεροτοπία του Φουκό και τον νομαδισμό του Ντελέζ. Καλλιέργησε μια διαγλωσσική γραφή που κινητοποιεί ιδιώματα, κώδικες και υφολογικά επίπεδα για να αντισταθεί στη γλαφυρότητα, την αρχαιότητα, την γνησιότητα και την αμεσότητα. Επεξεργάστηκε μια επιτελεστική γραφή που αμφισβητεί, σαρκάζει, αντιφάσκει, δολιχοδρομεί, αυτό-αναιρείται για να αντισταθεί στην ολοκλήρωση και την ενότητα. Καθώς τον διαβάζουμε, τη στιγμή που νομίζουμε πως επί τέλους καταλάβαμε τι εννοεί και τι πιστεύει, ο Θεοδωρίδης μας διαψεύδει και μας κλείνει το μάτι. Ήταν ο πιο ανατρεπτικός Έλληνας συγγραφέας της γενιάς του και μια κορυφαία μορφή του μεταμοντέρνου μπαρόκ της Δυτικής περιφέρειας (Βαλκάνια, Λατινική Αμερική). Όπου και να σας βρίσκει το καλό και το αληθινό, σύντροφοι, «όπου και να θολώνει ο νους σας», μνημονεύετε Πάνο Θεοδωρίδη· η λαλιά που ξέρει από ψέμα θα προσπεράσει την πόζα του μαρτυρίου με μια κρυπτική παραπομπή κι ένα ειρωνικό μειδίαμα.