Έτσι είναι / Δράχου Χούδρα

Δεν είναι έτσι επειδή έτσι νομίζετε. Ούτε είναι έτσι επειδή έτσι νομίζει κάποιος άλλος, παρόλο που αυτό που νομίζουμε είναι έτσι, ιδίως όταν εσείς δεν νομίζετε ούτε έτσι ούτε αλλιώς, δεδομένου ότι και αλλιώς έτσι είναι. Το παράδειγμα της πόρτας είναι σαφές. Όταν η πόρτα είναι ανοιχτή, δεν μπορείτε να ισχυριστείτε ότι είναι κλειστή, με τη δικαιολογία ότι δεν έχετε κλειδιά για να την κλείσετε και συνεπώς έτσι νομίζετε. Διότι, όπως και να το κάνουμε, για μια πόρτα που παραμένει ανοιχτή, δεν είναι η ώρα της να κλείσει. Με άλλα λόγια, η μοίρα της είναι να παραμένει ανοιχτή ώσπου κάποιος να τη διαβεί και στη συνέχεια να την κλείσει πίσω του ή να την αφήσει ανοιχτή για να περάσει ο επόμενος, επειδή έτσι νομίζει, ενώ δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα ότι αναμένεται κάποιος λίαν προσεχώς, όπως άλλοι νομίζουν περιμένοντας επισκέψεις για λόγους φιλίας, γενεθλίων, εθνικών εορτών ή πένθους, ιατρικών και θεραπευτικών αναγκών.

Η ανθρώπινη παραφροσύνη δεν πρόκειται ποτέ να εκτιμήσει το μεγαλειώδες δίστιχο «αν είναι νά ’ρθει, θε να ’ρθεί / αλλιώς θα προσπεράσει». Δηλαδή, αν πρόκειται να έρθει, θα κλείσει την πόρτα γιατί έτσι νομίζει, ή θα πάει παρακάτω αφήνοντάς την ανοιχτή, αφού έτσι νομίζει, συνδέοντάς το τι επακολουθεί με το παράπονο «πού είσαι νιότη πού ’δειχνες / πως θα γινόμουν Γάλλος», ενώ εκφράζει σεβασμό προς την Επανάσταση του 1789, όταν ψηφίστηκε η Χάρτα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ώστε να είναι έτσι όσα θα έπρεπε να είναι έτσι, όπως ορίζεται από το θέσφατο «έτσι είναι, επειδή έτσι νομίζουμε», χωρίς κανείς να ξέρει τι νόμιζε τότε ο καθένας χωριστά, που καμία σχέση δεν έχει με το τι νομίζει ο καθένας σήμερα, αφού δεν μπορεί να είναι έτσι με τόσες διαρροές, εργολαβίες, αυθαιρεσίες, πλημμύρες και άλλα δεινά, που υλοποιούν την επίκληση «δώσε κι εμένα, μπάρμπα».

Αν το παράδειγμα της πόρτας δεν σας έχει πείσει ότι έτσι νομίζουμε ώστε έτσι να νομίζετε, ας το ενισχύσουμε υπενθυμίζοντας ότι η πόρτα έχει το δικαίωμα, σύμφωνα με τη Χάρτα, να είναι όχι μόνο κλειστή ή ανοιχτή, αλλά και μισάνοιχτη ή μισόκλειστη. Όμως, πόσο μισάνοιχτη και πόσο μισόκλειστη; Ακολουθώντας σαρκικές επιταγές, αν η πόρτα είναι μισάνοιχτη, προσέχουμε να μην τρίζει, όταν την ωθήσουμε προκειμένου να εισέλθουμε ακροποδητί στον κοιτώνα αγαπημένης, η οποία σε αναμμένα κάρβουνα αναμένει άφιξη, όπως έχουμε υποσχεθεί. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων και σεβόμενοι τις προτιμήσεις ενός εκάστου, ας σημειωθεί ότι δεν ισχύει κάποια διάκριση ως προς τον προσδιορισμό του αγαπημένου προσώπου, σε εφαρμογή της αρχής πως έτσι νομίζουμε, ακόμη και αν δεν το νομίζουμε, οπότε είμαστε πάτσι. Τι είχαμε και τι χάσαμε;

Τα πράγματα θα ήταν αλλιώς βεβαίως, αν η πόρτα ξεκαθάριζε τι νομίζει όταν είναι ανοιχτή ή κλειστή. Αυτό θα εξυπηρετούσε το κοινωνικό σύνολο ως προς το τι είναι η ζωή και τι ο θάνατος, λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι «δυο πόρτες έχει η ζωή, άνοιξα μια και μπήκα», αλλά «ώσπου νά ’ρθει το δειλινό, από την άλλη βγήκα». Στο άσμα δεν διευκρινίζεται αν, βγαίνοντας από την άλλη, μπήκα σε επόμενη πόρτα, γεγονός που θα αναγνώριζε την αθανασία της ζωής και την αμφιβολία του θανάτου, αφού, είτε μπεις είτε βγεις, πέρασμα κάνεις ή έτσι νομίζουμε. Αβίαστα, επομένως, προκύπτει το συμπέρασμα ότι οι πόρτες είναι περιττές. Ας νομίζουν ότι είναι απαραίτητες.

Γίνεται αλλιώς;

_{ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ}