Στη Νένα

Είμαι κάπου, τώρα, ξαφνικά παρέα με την κυπρογένεια
σε χώρο άγνωστο, αλλά με άγγιγμα οικείο,
αναδύομαι σε μέρος που σχεδόν με φωνάζει να το νιώσω όσο βαθιά επιθυμώ,
όσο προσωπικά θέλω, ενώ η δέσποινα Αυγή φωτίζει λοξά το πρόσωπό μου

σε χώρο άγνωστο, αλλά με άγγιγμα οικείο,
σ’ ένα ελάχιστο σημείο κάπου ή σε μια χώρα αχανή
όσο προσωπικά θέλω, ενώ η δέσποινα Αυγή φωτίζει λοξά το πρόσωπό μου
και με αφήνει ελεύθερο, με ξαμολάει σε λεπτή δροσιά

σ’ ένα ελάχιστο σημείο κάπου ή σε μια χώρα αχανή
μέσα στην απανεμιά που άπλωσαν οι κόρες του Νηρέα
και με αφήνει ελεύθερο, με ξαμολάει σε λεπτή δροσιά
σε δράση απολαυστική προς μια Δωρίχα τολμηρή ίσως

μέσα στην απανεμιά που άπλωσαν οι κόρες του Νηρέα,
με κάθε βήμα μια νέα χάρη αυράτη ανοίγεται μπροστά μου,
σε δράση απολαυστική προς μια Δωρίχα τολμηρή ίσως,
προς την αγάπη της γλυκιάς Ατθίδας και της Ανακτορίας την ομορφιά,

με κάθε βήμα μια νέα χάρη αυράτη ανοίγεται μπροστά μου, 
και πάντα κάπου πέρα σιγογνέφουν η ανίσχυρη Ήρα και η μεγαλόδρομη Ελένη
προς την αγάπη της γλυκιάς Ατθίδας και της Ανακτορίας την ομορφιά,
αργολογώντας για τις σκέψεις της Ερμιόνης και της Καλλιόπης τους ρυθμούς,

και πάντα κάπου πέρα σιγογνέφουν η ανίσχυρη Ήρα και η μεγαλόδρομη Ελένη
στη Γέλλω, στη Γογγύλα, στην απαλή τη Γυριννώ και στην εκθαμβωτική Γοργώ,
αργολογώντας για τις σκέψεις της Ερμιόνης και της Καλλιόπης τους ρυθμούς,
για το κυνήγι χωρίς θήραμα με την κατάπληκτα στραμμένη Άρτεμη

στη Γέλλω, στη Γογγύλα, στην απαλή τη Γυριννώ και στην εκθαμβωτική Γοργώ
βαθιά σε όχθες πυκνές και σε πετσέτες πάνω υγρές φλυαρώντας
για το κυνήγι χωρίς θήραμα με την κατάπληκτα στραμμένη Άρτεμη
στην Ανδρομέδα, στη Μεγάρα, στη Μίκα και στη Δίκα και στη Μνησιδίκα

βαθιά σε όχθες πυκνές και σε πετσέτες πάνω υγρές φλυαρώντας
για την αγαπημένη Αρχεάνασσα, τη γοργάδα της αγαλήνευτης Ειρήνης περιγράφοντας
στην Ανδρομέδα, στη Μεγάρα, στη Μίκα και στη Δίκα και στη Μνησιδίκα
και στην ανέμελη και αναποτελεσματική Πειθώ ψιθύριζαν

για την αγαπημένη Αρχεάνασσα, τη γοργάδα της αγαλήνευτης Ειρήνης περιγράφοντας
στη μελωδική Άβανθη, στην Κλεΐδα τη γλυκιά και σε όποιον άλλον θέλει
και στην ανέμελη και αναποτελεσματική Πειθώ ψιθύριζαν
για το δώρο το υψηλό που απαρέγκλιτα δίνει περισσότερα από όσα παίρνει

στη μελωδική Άβανθη, στην Κλεΐδα τη γλυκιά και σε όποιον άλλον θέλει
κάθε σαπφικό απόσπασμα, αρχή ατέλειωτων και άλλων ταξιδιών
για το δώρο το υψηλό που απαρέγκλιτα δίνει περισσότερα από όσα παίρνει
το όσο πιο μικρό, τόσο πιο απέραντο και απολαυστικό για μένα τώρα ξαφνικά εδώ.