Πόσο πολύ λυπάμαι τους καημένους
ποιητές πίσω απ’ την έμπνευση που τρέχουν
θέλοντας να κερδίσουν τους επαίνους.
Ιδέες στριμώχνουν στον ρυθμό των στίχων.
Ν’ αφαιρεθούν οι συλλαβές που εξέχουν!
Πρέπει να διασωθεί ο ρους των ήχων!

Άλλοι υψηλά, άλλοι χαμηλά, κάποιοι άλλοι
στη μέση, αναζητούν το τέλειο ύφος,
σε μέτρου αδίστακτου την παραζάλη,
άθυρμα γίνονται σχημάτων λόγου.
Στο αμφίβολο της δόξας τους ημίφως,
απολαμβάνουν κριτικές του ψόγου.

Στον πυρετό του πανικού της τέχνης
τους βλέπεις, κρέμονται στους πολυελαίους.
Φοβούνται μήπως πεις: «Ερασιτέχνης!».
Την τρέλα τους περιγελούν οι πάντες,
την επιφοίτηση του θείου ελέους
ζητώντας κρεμασμένοι απ’ τις τιράντες!