Στο σκοτάδι ψηλαφίζει την κοιλιά της. Τα αχνά φτερουγίσματα, οι αδιόρατες εμβρυικές κινήσεις που στην αρχή την νανούριζαν, τώρα της φέρνουν ζάλη και δυσφορία.
Θα φέρει στον κόσμο την πρωτότοκη κόρη της. Έχει βαρύνει. Ώρες ώρες νομίζει ότι βράχια, κι αιχμηρές ογκώδεις πέτρες συνωστίζονται στα σπλάχνα της. Τα ρούχα κολλάνε πάνω στο κορμί της. Μια αφόρητη ζεστή την κυριεύει. Όλα καίνε σαν Αύγουστος μήνας στην πιο θερμή χώρα του κόσμου.
«Τον νου σου, τις νύχτες να φυλάγεσαι από τα όνειρα. Θα βλάψουν εσένα και το μωρό στην κοιλιά σου», έλεγε η μάννα της. Τα άσχημα όνειρα της εγκυμονούσας τρελαίνουν τα αγέννητα μωρά. Δεν έχουν τρόπο να αμυνθούν κι όλα τα αλλόκοτα νυχτερινά σαλέματα του μυαλού της περνάνε κατευθείαν στον μικροσκοπικό οργανισμό. «Μην βλέπεις όνειρα», λέει ξανά η μάνα της. Μοιάζει κουρασμένη κι η φωνή της είναι μάλλον αδιάφορη. Η αποπνικτική ζέστη υπονομεύει τη στοργή προσδίδοντας ακόμα και στα πλέον προσφιλή πρόσωπα μια ανοίκεια απάθεια.
Η μάνα αποχωρεί από το δωμάτιο κι εκείνη προσηλώνεται στην αγέννητη κόρη, φαντάζεται τα διεσταλμένα από τον τρόμο μάτια της. Το έμβρυο κουβαλάει τρόμο. Κι εκείνη αναζητά λέξεις για να τον κατονομάσει: Ο τρόμος του διαμελισμένου σώματος, της πτώσης στο διηνεκές, η φρίκη του κενού, η αιώρηση σε έναν ανεξιχνίαστο βυθό. Κάποιες λέξεις είναι άνθρωποι, αν δεν τις ακούσεις σκοτώνουν.
Ροές δακρύων εκβάλλονται. Δεν χρειάζεται να δει. Νιώθει. Οι λύπες των προγόνων κι οι ζωές που δεν έζησαν καθρεφτίζονται στα μάτια της κόρης της. Ζωές που έγιναν χίλια κομμάτια προτού προλάβουν να χαρούν, έστω μια μέρα απλής κι ευφροσύνης ζωής, μια μέρα καλοσυνάτης ηρεμίας με ένα ηλιοβασίλεμα στον ορίζοντα κι έναν παιδικό ήλιο στο μαξιλάρι.
Τι όμως θέλουν οι προγονοί από το μωρό της; «Φύγετε, αυτή είναι η κόρη μου. Δεν έχετε δουλειά εδώ. Εξαφανιστείτε». Στα μισόκλειστα μάτια της αγέννητης κόρης διακρίνει το σκοτεινό βλέμμα του δικού της πατέρα. H φωνή του αντηχεί καθαρά στ' αυτιά της. Σαν τότε. Εφτά χρονών ήταν κι έκλεινε τα αυτιά της για να μην ακούει «Άσε με να φύγω. Πεθαίνω εδώ μέσα, δεν είναι για μένα όλα αυτά. Δεν σας θέλω άλλο». Δυσκολεύεται να διακρίνει αν είναι μια φωνή περίλυπη, οργισμένη ή απλώς και μόνο εξαντλημένη. Όμως τι εννοεί; Ποια είναι όλα αυτά; Και γιατί μένει σιωπηλή η μητέρα της; Ένας πατέρας φτιαγμένος από άμμο, σκιές, απορία και θρήνο. Και άλλα άγνωστα υλικά. Κι εκείνη, από παιδί τρέμει τις λέξεις που δεν θα βρίσκει για να κατονομάσει «αυτά τα άγνωστα υλικά»

Τώρα όμως ησυχία. Γεννάει. Θα ονομάσει την κόρη της με την πιο θαυμαστή λέξη στον κόσμο: Αurora.
Ναι! Τώρα θα γεννηθεί η Αυγή.
Στα μάτια τής αγέννητης κόρης βλέπει την καταγωγή να φθίνει, να αιμορραγεί.

Ανοίγει διάπλατα τα πόδια. Σπρώχνει. Πρόγονοι διασχίζουν μαζί με το μωρό της το στενωπό πέρασμα στο φως. Τροχοί ― μαχαίρια ― κραυγές. Όλα μαζί. Ετοιμάζονται να εκβάλλουν. Η καταγωγή σαν θηλιά σφίγγει το κορμί, την κοιλιά, τη λεκάνη, το στήθος της. Κι έπειτα χαλαρώνει… χαλαρώνει…

Γεννάει. Το πρώτο κλάμα. Μητέρα, η θυγατέρα σου. Αγκάλιασε τα σταυρωμένα πόδια της. Φίλησε απαλά το ανυπεράσπιστο σώμα. Λευκοντυμένοι άγγελοι γεμίζουν τον αγέρα. Στον φωτεινό σκοτεινό θάλαμο του μαιευτηρίου γεννιέται μια κόρη και η μήτηρ αυτής την απαλλάσσει από το ανυπέρβλητο άλγος. Κι έσονται οι δυο εις σάρκαν μία.

Εάν γαρ και πορευθώ εν μέσω σκιάς θανάτου, ου φοβηθήσομαι κακά, ότι συ μετ' εμού ει.

Μητέρα και κόρη αναπαύονται με κλειστά τώρα τα βλέφαρα. Ησυχία. Κάντε ησυχία. Κι εσύ πατέρα ώρα να μας αποχαιρετήσεις. ΔΕ ΜΕΝΕΙΣ ΠΙΑ ΕΔΩ.

–––––––––––––
Πρώτη δημοσίευση: Για τον Μεγάλο Gabo· Έλληνες συγγραφείς αποτίνουν φόρο τιμής στον Gabriel Garcίa Μárques. Συλλογή μικροδιηγημάτων από το PEN Greece σε συνεργασία με τις εκδ. Έναστρον. Η συλλογή έχει μεταφραστεί στα ιταλικά από τον Maurizio De Rosa, και κυκλοφορεί στην Ιταλία από τον εκδοτικό οίκο Argo Editrice Lecce και στα ισπανικά από τον Pedro Olalla και κυκλοφορεί στην Κολομβία από τον εκδοτικό οίκο Libros del Fuego.